راه راه: با خبر شدیم که خزانه دار یکی از زیرمجموعه های شرکت ملی نفت، اخیرا به مقصد آن یکی تابعیتشان از کشور خارج شده اند. آنهم فقط با یکصد میلیارد تومان! هرچند ۱۰۰ میلیارد، از نظر عدد و رقم در تاریخ معاصر اختلاس، نقطه عطف که هیچ، حتی در حد لکه ننگ هم نیست و واقعا ارزش بررسی ندارد ولی از جنبه های دیگری می توان به آن پرداخت.

اول اینکه ما می توانیم، با مهندسی معکوس و دادن تابعیت کشور خودمان به مدیران سایر کشورهای سرمایه دار و سپس نشستن در زیر پای آنها و ترغیبشان به اختلاس، ارقام قابل توجهی سرمایه خارجی جذب کنیم! البته به شرطی که سیستم اداری کشورهای مورد نظر، از فساد اداری لازم برخوردار بوده و مدیران آنها جربزه کافی را داشته باشند! وگرنه مثل این جوجه اختلاسگر، می خواهند با ۱۰۰ میلیارد بلند شوند بیایند اینجا که آن هم تا بخواهند فرار مالیاتی و اینجور چیزها یاد بگیرند مجبورند همه را مالیات بدهند.

در مرحله بعد باید به موازات روش فوق، در دادن تابعیت دوم به مدیران دولتی هم حضور فعال داشت! یعنی ما خودمان بیاییم و تابعیت کشورهایی مانند بورکینافاسو، بوروندی، کامبوج، گواتمالا و گومور را به مدیران دولتی اهدا کنیم. مشابه گرین کارت، یک اسم با مسمایی هم برایش انتخاب می کنیم، مثلا “قلیچ کارت”! اینطوری در عالم واقع که هیچ، آنها حتی اگر بخواهند در خواب هم اختلاس کنند، یک پشه مالاریایی، مگس تسه تسه ای چیزی نیششان می زند و همان اول کاری سَقَط می شوند!