احسان علیخانی یکی از برنامه‌سازان خوش کپی ایران است؛ یعنی خوب بلد است یک اثر خارجی جذاب را پیدا کند، به جزییات آن دقت کند و آن را با ریزبینی خاصِ خودش کپی کند. جوکر جدیدترین کپی احسان علیخانی است.

اما در کنار این توانایی، احسان علیخانی با یک چالش بزرگ مواجه شده به نام خلاقیت! یک اثر کپی شده، نظیر جوکر یا عصر جدید، می‌تواند روی شانه اثر مادر بایستد و ایده نو آن ‌را دامی برای جذب مخاطب ایرانی کند. اما زود است که نیازمند خلاقیت‌هایی از جنس فرهنگ میزبان خواهد شد؛ جایی که به نظر می‌رسد دست احسان علیخانی خالی است.

جوکر ۲ با فصل مردان شروع شد و رقص و شوخی‌های حوالی خطوط قرمز تنها ایده تولیدکنندگان برای ایجاد تفاوت فصل جدید با فصل قبل بود. این فاجعه تا جایی پیش رفت که جوکر به سراغ گرته‌برداری از پروژه شکست خورده «دست به مهره» با اجرای اشکان خطیبی رفت و بازی‌هایی نظیر «چالش جوک بی‌مزه» یا «موش تو سوراخ» را از آن برنامه کپی کرد.

پس از آن و با شروع فصل بانوان، وضعیت از آن هم بدتر شد و دست تیم تولید برای رقص و شوخی در حوالی خطوط قرمز هم بسته شد. تنها حرکت خاصِ این فصل به ناهید مسلمی و حرکت‌های نوجوانانه‌اش محدود بود اما آن ایده نیز خیلی سریع به ضد خودش تبدیل شد! جایی که هی تکرار و تکرار شد؛ جایی که تلاش سایر بازیگرها برای اثبات گزاره «هنوز این شوخی بامزه است» روی مغز مخاطبان راه می‌رفت.

شکست فصل بانوان را از مسیر دیگری نیز می‌توان پیگیری کرد: تنها تیر مانده در ترکش تیم تولید جوکر! شانتاژ رسانه‌ای! با بهره‌کشی از ذهن فمنیسم‌خواهِ مخاطبان: «تابوشکنی بزرگ(؟) – حضور بانوان در جوکر.»

مخاطبان ناامید جوکر ۲ به سراغ قسمت جدیدآقایان رفتند تا بالاخره خلاقیتی راضی‌کننده ببینند اما تنها ایده جدید جوکر، حرکت به سمت کهن الگوی «شوخی دستی» بود؛ جایی که کاراکتر آقا رشید رسما سعی می‌کرد با سوک دادن و قلقلک، بازیگران را وادار به خندیدن کند. یا نهایتا شوخی و حرکات مختص تئاترهای دهه هفتادی.

تجربه عصر جدید و جوکر نشان داد که ایده گرفتن از برنامه‌های خارجی نیازمند تکمیل و ترمیم با بهره‌گرفتن از عنصر خلاقیت است؛ بیش از دکور سنگین و جذاب؛ بیش از تحلیل دقیق جزئیات یا بازسازی لحظات موفق و سعی در طبیعی نشان دادن این بازسازی‌ها.