معرفی کتاب «آنها تندتر رانده بودند و از باران جلو زده بودند» نوشته بی.جی نواک آمریکایی
درمجموع باید دید قلبتان چه میگوید
۱۰:۰۲ ق٫ظ ۲۷-۰۱-۱۴۰۴
کتاب «آنها تندتر رانده بودند و از باران جلو زده بودند» نوشته نویسنده و کمدین آمریکایی بی.جی نواک (B.J.Novak) است. این مجموعه داستان در سال ۲۰۱۴ منتشر شده و تا مدتها جزو آثار پرفروش نیویورکتایمز و ساندیتایمز بود. اثر نواک در ایران توسط شادی حامدینژاد با حذف چند داستان، ترجمه و در ۲۰۰ صفحه از سوی نشر نون منتشر شد که به چاپ دوم نیز رسید. کتاب دیگر این نویسنده هم با نام «این کتاب عکس ندارد» از سوی نشر پرتقال برای مخاطب کودک و نوجوان بهصورت بهنسبت (!) مصور منتشر شده است.
حامدینژاد در مقدمه «آنها تندتر رانده بودند…» در مورد علت حذف برخی داستانها توضیح میدهد که غیرقابل انتقال بودن معنای اصلی متن از طریق ترجمه و همچنین همخوانی نداشتن موضوعات با فرهنگ ایرانی مانع انتقال صحیح مفهوم بود. در نهایت آنچه هم اکنون در دسترس مخاطب قرار دارد، مجموعهای شامل ۴۵ داستان کوتاه و یا مینیمال است. داستانهای این کتاب شامل طیفکهای متنوع موضوعات است. یک سر این طیف نقیضه داستان معروف خرگوش و لاکپشت و سر دیگر آن مردی که هر چه میخورد در فضای مجازی به اشتراک میگذاشت، قرار دارد. کلیشههای مد شده با گسترش فضای مجازی مثل «ببین قلبت چی میگه»-افسوس در پیری برای برنده نشدن با شانس نزدیک به صفر- سارقان ادبی که به جای نویسنده خوب، دزدان خوبی شدند- نقیضه جملات قصار بیخود و بیمعنا نیز از سایر موضوعات داستانها هستند.
اما آنچه مترجم بهعنوان دلیل حذف چند داستان مطرح نموده، موضوع مهمی است که همواره در ترجمه آثار طنز وجود داشته و از سویی ذهن مترجم را در زمینه اختلافات زبانی و فرهنگی و ذهن مخاطب را با شائبه حذف عامدانه و سانسور، مشغول داشته است. ولی اشتراک مضمونها با فرهنگ اینروزهای ایران باعث شده ترجمه لطمهای به ارتباط مخاطب با اثر نزند. مثلا کوتاهی کردن در تربیت، اعتیاد مجازی و… مفاهیمی هستند که همه ما در فرهنگهای مختلف متوجه آنها و تبعاتشان هستیم. اگر ذائقه مخاطب ایرانی به موضوعاتی چون «زیرشلواری» و «ماندن پشت در دستشویی» به بهانه طنز، عادت نکرده باشد؛ حتما دریافت درستی از نحوه پرداختن نویسنده به موضوع اعتیاد -آن هم با طنز تلخ و تاحدودی معناگرا- خواهد داشت. نویسنده بدون تلاش واضحی این را نیز ثابت کرده که نه شعار بیطرفی برایش جذابیتی دارد، نه خود را ملزم میداند با توسل به هر چیزی (دقیقا هر چیزی) از مخاطب خنده بگیرد.
ثبت ديدگاه