پنجاه و دو سال پیش در همین روزها ایران یکی از استان‌های جنوبی خود را به طور رسمی شوهر داد، چیز ببخشید، از دست داد تا مقداری جمع و جورتر باشد! و پهلوی بتواند بهتر به امور کشور رسیدگی کند. انگلیس که بعد از چندین سال بالأخره تصمیم گرفت پایش را از بحرین قطع کند خطاب به ایران اظهار داشت «ول کن تا ول کنم.» محمدرضا پهلوی که تا خرخره زیر دِین انگلیسی‌ها بود ابتدا ضایع نکرد و هی ادای حکومت داری را در آورد و برای حفظ اراضی خودش را به آب و آتش زد (الکی مثلاً)؛ ولی وقتی دید فایده‌ای ندارد و بالأخره هر رفتی یک آمدنی دارد، منظورم این است که هر گرفتنی یک پس دادنی هم دارد، یعنی شفاف‌تر اینکه با هر دست می‌گیری باید با همان دست هم پس بدهی، گفت: «ما زورگو نیستیم و هرچه مردم بحرین گفتند همان می‌شود.»

سپس همانطور که در ایران هم رفراندوم برگزار کرده بود و با رضایت صد در صد و چه بسی در بعضی مناطق بالای صد در صدِ مردم ایران به پادشاهی ادامه می‌داد، خواستار رفراندوم در بحرین شد تا حقی از کسی ضایع نشود؛ اما از آنجایی که انگلیسی‌ها اصلاً راضی به زحمت دادن به مردم بحرین نبودند، گفتند: «ای بابا! دو دقیقه می‌خوایم خودتون رو ببینیم، این طوری که همه‌اش باید پای صندوق باشید» و این‌طوری بساط رفراندوم را برچیدند و نتیجه مدنظرشان را به همه قبولاندند تا بالاخره انگلیس دکمه ول کنش را خاموش کرد. درنهایت انگلیس، پهلوی و بحرین نه چک زدند نه چانه و با پذیرش نظرسنجی، عروس را فرستادند به خانه بخت. بحرین زیر نوازش‌های انگلیس، اعلام استقلال کرد و شاهنشاه ایران نیز این استقلال را تبریک گفت و یک نفس راحت کشید.