«ما هیچ چیز سیاسی در دنیا نداریم. حتی خودِ سیاست که می‎‌گویند، سیاسی نیست و بیشتر یک چیز دیگر است. دقیقاً به همین دلیل، ما می‎‌گوییم هیچ چیز – مطلقاً هیچ چیز – در دنیا سیاسی نیست. برای قبول این مطلب باید به درون خودت مراجعه کنی و ببینی که هیچ چیز سیاسی نیست حتی خودِ درونت. حتی درون خودِ خودت، حتی خودِ درون خودت»
آنچه خواندید، بخشی از مقدمه کتاب «هیچ چیز سیاسی نیست، به جان خودم» است با نام اصلی: «Be khoda sport mosavi ba siasy» است. این کتاب کاملاً علمی، نوشته مشترک «کاندولیزا رایس» و «مادلین آلبرایت» دو وزیر امورخارجه آمریکا است که اتفاقاً هر دو نفر، استاد علوم‎‌سیاسی یکی از دانشگاه‎‌های چوست‌‎دار آمریکا هم بوده‌‎اند و اولین بار، سایت «چیلی ویکس» فاش کرد که کتاب «هیچ چیز سیاسی نیست…» نتیجه پژوهشی علمی بوده که دو نویسنده آن، زیر نظر چرچیل انجام داده‎‌اند. هر فصل از این کتاب به اثبات سیاسی نبودن یک چیز پرداخته است که از آن جمله می‎‌توان به این چیزها اشاره کرد: جشنواره‌‎های فیلم، سیاسی نیستند. جایزه نوبل سیاسی نیست. مجله علوم سیاسی، سیاسی نیست. نشان‎‌های شوالیه و اینها سیاسی نیستند. حقوق بشر، سیاسی نیست. دانشکده علوم سیاسی، سیاسی نیست. سازمان بهداشت جهانی، سیاسی نیست. «چیز» سیاسی نیست. وزارت امور خارجه سیاسی نیست. اشک تمساح، سیاسی نیست. صندوق بین‎‌المللی پول سیاسی نیست والخ.
آنچه کتاب را خواندنی‎‌تر می‎‌کند آن است که در فصل آخر کتاب و درست در آخر کتاب، نویسندگان ثابت کرده‎‌اند که ورزش سیاسی نیست و به جان خودمان. نویسندگان کتاب با روش کاملاً علمیِ «قسم خوردن به جان مادر» و اگر نشد، «جان» خودشان، اثبات کرده‎‌اند که ورزش اصلاً هم سیاسی نیست و بطور مثال آورده‌اند:«دیدید که تیم روسیه فقط و فقط به دلیل حساسیت همسر رییس اداره پست بلژیک به بوی ژل موی یکی از بازیکنان روسیه، از بازیها حذف شد به جان مادرمان؟ یا مثلاً کانادا یک روز مانده به پرواز تیم فوتبال ایران، بازی تدارکاتی خود را که با دعوت خودش قرار بود انجام شود، لغو کرد و رفت با یکی از این تیم‌‎های غیرسیاسی، یک غیرسیاسی بازی غیرسیاسی کرد، به جان خودمان غیرسیاسی»(صفحه یکی مانده به آخر).
این کتاب در چند میلیون نسخه، توسط فدراسیون جهانی کشتی، چاپ و به صورت رایگان، در همه جا پخش شده است. به جان خودمان.