در قرون گذشته به لطف «کریستف کلمب» اروپاییان پای به آمریکا نهادند و بعد از بومیانِ خود آنجا دومین کسانی بودند که آمریکا را کشف کردند که البته در پرانتز باید گفت که این چیزی از ارزش‌هایشان کم نمی‌کند. در آن وقت بخشی از اروپاییان به آمریکا مهاجرت کردند و چون دیدند نعمت فراوان روی زمین آمریکا ریخته است، پرهایشان ریخت و به فکر استفاده از نعمات الهی و کار آفرینی در آمریکا افتادند. چونین شد که اروپاییان، بومیان آمریکا «سرخپوست‌ها» را سر کار گذاشتند. از مشاغلی که سرخپوستان مشغول به کار شدند، می‌توان به محل تست مقدار تیزی شمشیرهای اسپانیایی‌ها، باربری بر سر مزارع به روش بدوی و دیگر شاخه‌های برده‌داری اشاره کرد. پس از مدتی، اروپاییان دیدند که سرخپوستان خیلی اهل کار سخت نیستند و در تاریخ نیز آمده که عده‌ای از سرخپوستان بعد از آمدن اروپاییان به دلایل مختلفی مرده‌ بودند که حامیان حقوق بشر در این‌باره می‌گویند: «ایشالا که از خوشی بوده‌!»
در آن دوران دیگر کار داشت بیخ پیدا می‌کرد که کشیشی مهربان و انسان دوست به نام «دلاس کاس»، از دیدن این اوضاع آزرده شد و با خود گفت که: «مرد بلند شو یه کاری بکن!» و بعد بلند شد و کاری کرد. او به پادشاه اسپانیا پیشنهاد داد که به جای سرخپوستان که نای کار در معادن و کشتزارها را ندارند، از آفریقایی‌‌ها استفاده کنند. برای این پیشنهاد خود استدلالی نیز داشت‌. استدلال او آن بود که، با توجه به آنکه «اوملانین» پوست سیاه‌پوستان بیشتر از سرخپوستان است و طبق نظریات علمی، هرچه مقدار اوملانین در بدن شخص بیشتر باشد، احتمال دچار شدن آن فرد به سرطان پوست کمتر است و از طرفی پوست بدن ویتامین D را جذب می‌کند، پس این سیاه‌پوستان وقتی زیر آفتاب ساعت‌ها کار می‌کنند برایشان ضرر نخواهد داشت و هنگامی که آنها برهنه هستند و شکاف‌های حاصله از ضربات شلاق بر پوست بدن آنها وجود دارد، پوستشان از آن مجرا‌ها جذب ویتامین D بهتر و بیشتری خواهد داشت و این چنین بود که بزرگترین هجرت اجباری برده‌های سیاه پوست به آمریکا با نیتی خِیر، در تاریخ توسط اروپاییان رقم خورد.