توبه کردم که نبوسم لبِ ساقی و کنون
می‌گَزَم لب که چرا گوش به نادان کردم
در خِلاف‌آمدِ عادت بطلب کام! که من
کسب جمعیت از آن زلفِ پریشان کردم
سایه‌ای بر دلِ ریشم فِکَن ای گنجِ روان
که من این خانه به سودایِ تو ویران کردم
این که پیرانه‌سَرَم صحبتِ یوسف بنواخت
اجر صبریست که در کلبهٔ احزان کردم

ای صاحب فال!
خواجه حافظ به مبارکی احوالاتت را بیان کرده و تو را مژده داده که آنچه می‌خواهی به تو خواهد رسید!
اما تفسیر فال:
در بیت اول خواجه می‌گوید خاک برسرت که از لذت پدر/مادر شدن خودت را محروم کردی و به نادان‌هایی که همه جا گفتند «فرزند کمتر زندگی بهتر» گوش سپردی، که حالا مجبوری هی لب بگزی.
در بیت دوم می‌گوید حالا که پشیمانی عیبی ندارد. در مسیر خلاف جهت جامعه قدم بردار. خواجه حافظ اینجا معتقد است تیپ هنری و موهای بلندش در راستای تشکیل خانواده و افزایش جمعیت کمکش کرده؛ اما این مدل مو، نه تنها به تو نمی‌آید، بلکه همین همسری که داری هم ازت فراری می‌شود، پس بلند شو آن موهای آشفته‌ات را اصلاح کن و بعد برای افزایش جمعیت یک حرکتی بزن.
در بیت بعدی حافظ از درخواستت به فرزند نداشته‌ات برای قدم رنجه فرمودن به خانه‌تان پرده برمی‌دارد و اینجا ما هم می‌فهمیم که خیلی با همسرت برای بچه‌دار شدن دعوا کردی، در حدی که زندگی‌تان داشت به هم می‌خورد.
و اما در بیت آخر خواجه از ساعتی سخن می‌گوید که پس از تحمل آن خانه‌ی سرد و ساکت تک فرزنده، همسرت بالاخره در عنفوان پیری و در آخرین فرصت‌های موجود، رضایت داده یک یوسف به جمعتان اضافه کنید. پس برو حالش را ببر که فصل فراغ سر آمده و به زودی به مراد دلت می‌رسی. به شرطی که توصیه‌های خواجه را جدی بگیری.