در آستانه المپیک ۲۰۱۶ ریو در برزیل قرار داریم و یک بار دیگر مسولانی که بعد از المپیک ۲۰۱۲ لندن میگفتند:” باید از همین فردا کاررا شروع کنیم ” به صرافت افتاده اند تابه هر شیوه و طریقی که شده راندمان کاروان ورزشی کشورمان در آوردگاه المپیک را بالا ببرند .

البته این مسولان خدوم عزیز سریعا بعد از المپیک قبل به فکر سازمان دهی تیم‌ها و ورزشکاران بودند اما چون روز بعد از المپیک مصادف شد با چهارشنبه، با خود گفتند یک‌باره از شنبه شروع کنیم اتفاقا شنبه‌اش هم تعطیلی رسمی بود تصمیم براین شد که استارت کار را شنبه بعد بزنند و خلاصه از این شنبه به آن شنبه شد و هیچ کاری نکردند.
هرچند اگر منصفانه نگاه کنیم یک سری کارهای هم کردند برای مثال تیم فوتبال امید را که باید برای کسب سهمیه رقابت می‌کرد به حبیب کاشانی واگذار کردند تا به صورت خود مختار اداره‌اش کند و نتیجه‌اش شد حذف خود مختارانه از رقابت های انتخابی المپیک تا یک‌بار دیگر فوتبال‌مان از صعود به المپیک باز بماند و تمام امید مان به گوش شکسته‌های “چغر و بد بدن ” باشد که “سالن را به غوغا کده‌ای تبدیل می‌کنند” هرچند این ناکامی هم چیزی از ارزش های فوتبال ما کم نکرد، لامصب ارزش های فوتبال ما آنقدر زیاد است که اگر شش گل از کامبوج هم بخوریم کم نمی شود، دلار‌های بلوکه شده نیست که هر روز آب برود ارزش‌های فوتبال ملی است!
بله همان طور که عرض شد مسولان به صرافت افتاده اند تا با وعده پاداش های انچنانی کشتی گیران و تکواندو کارانی را که سه سال بود می نالیدند که با “عدس پلو” نمی شود مدال المپیک گرفت تحریک کرده تا افتخار آفرینی کنند و در همین راستا شاهرخ شهنازی دبیر کمیته المپیک گفته: به مدال آوران المپیکی حقوق بازنشستگی پرداخت خواهد شد.
که این وعده ی جناب شهنازی واکنش ورزشکاران را به همراه داشته که گفته اند: بابا حداقل وعده می‌دین یه حرفی بزنین که آدم دل خوش باشه، بازنشسته‌های بیچاره عیدی شونو هفته دوم خرداد می‌گیرن بعد ما به امید حقوق بازنشستگی بریم مدال بیاریم! آقا اصلا ما چیزی نخواستیم با همون عدس پلو و غیرت ایرانی میریم مدال میاریم مرسی اه!