راه راه: ماه مهر همیشه با پخش آهنگ سراسر دروغ باز آمد بوی ماه مدرسه بوی بازی های راه مدرسه اعلام حضور کرده و خاطر محصلین رو مکدر میسازد اما اولین مهر دوران دانشجویی کلا قضیه ش فرق میکنه. انقدر دانشجوها سر کنکور و اعلام نتایج و انتخاب رشته و مصاحبه و اینا اذیت شدن و استرس گرفتن و تازه بعد قبولی هم انقدر دانشگاه و مدرسه برای ارسال مدارک و پرونده زنگ زده و برو بیا داشتن که همه آرزو میکنن کاش زودتر مهر از راه برسه و برن سرکلاس بشینن که از اینهمه فشار و استرس خلاص بشن.
ازونور وقتی وارد دانشگاه میشن مشکلات اصلی تازه شروع میشه و تازه میفهمن اونهمه فشار و استرس دست گرمی هم محسوب نمیشده.
اولین مشکلی که مهمترین و طولانی ترین مشکلم هست اینه که تا ورود سری بعدی دانشجویان همه بهشون میگن ترم بوقی، و قد پشمک حاج عبدلله هم کسی بهشون اهمیت نمیده.

تا سه ماه هم آبدارچی رو از مسول آموزش تشخیص نمیدن. سریع هم میخوان توی هلال احمر و کانون حمایت از پستانداران دوزیست و انجمن واحدافتادگان بدون مرز و غیره جا برای خودشون دست و پا کنن و فعال بودنشون رو نشون بدن.
عده ای هم همین اول کار خوندن رو در اولویت قرار میدن و تصمیم دارن جزو سه معدل برتر کلاس بشن و یکسره برن برا فوق لیسانس. بعد کم کم درطول ترم به این نتیجه میرسن که اصن مزه ی فوق لیسانس به کنکورشه.
مشکل عمده ی بعدی که چهارسال باید باهاش بسوزن و بسازن، غذا و خوابگاه هست. ینی پایان هفته اول همه زخم معده دارن، هفته دوم شروع میکنن اعتراض نسبت به وضع غذا، پایان ماه اول میفهمن اعتراض فایده ای نداره و تصمیم به سفارش غذا از بیرون میگیرن،یه هفته هم اینجوری سر میکنن و پولشون که تموم شد و دو روز که گشنگی خوردن میبینن که غذای دانشگاه اونقدرام بد نیست و درواقع گاهی خیلی هم خوشمزه ست.مورد داشتیم بعد چهارسال زندگی خوابگاهی دیگه غذای خونه به معده ش سازگار نبوده.
خوابگاه هم یا شانس میاره و هم اتاقی خوب گیرش میاد و میخورن و میپاشن و پدر سرپرست رو درمیارن یا هم اتاقی بد گیرشون میاد و میخورن و میپاشن و پدر سرپرست رو درمیارن. تنها فرقش اینه که هم اتاقی خوب چایی میاره. خاصیت دیگه ای نداره.

در هرصورت هیچ دانشجویی تا ترم آخر نرسه نمیفهمه داشته شادترین دوران زندگیش رو میگذرونده. دورانی که تا تموم نشه قدرش رو نمیدونن.
پس عملا فایده ای نداره که سفارش کنیم که قدرشو بدونن فقط میگم که دانشجوییتون خوش بگذره.