خانوم موعلم اجازه! ما تک فرزند هستیم، یعنی خاهر و برادر نداریم. نمی‌دانیم چرا ما هر چقدر حرف‌های کارشناس برنامه را به مادرمان توزیح می‌دهیم، تحط تعسیر قرار نمی‌گیرد. ما به او می‌گوییم اگر فرزند بیشتری داشته باشد، بچه‌اش مسعولیت پذیر می‌شود و اگر خاهر داشته باشیم، او به جای مادرمان موقع املا گفتن، سرش را به دیوار می‌کوبد. مادرمان می‌گوید: هنوز قرز و قوله‌ها و قِست‌ هزینه‎‌های ناباوری‌اش تمام نشده. خانوم! از آنجایی که ما بچه زمانه هستیم، زود قانع نشدیم و گفتیم الاوه بر برنامه های کارشناس خانواده، اخبار هم می‌بینیم و وزیر بهداشت گفته بچه‌ها را در بیمارستان‌های دولتی ارزان به دنیا می‌آورند. اجازه خانوم! مادر ما هم خیلی حاضر جواب است و گفت: همین که املاهایت پر از قلط املایی است به خاطر همان بیمارستان دولتی است که به خاطر کمبود امکانات مجبور شدند تو را در شیشه آکفاریوم نگه دارند و حباب مغزی شدی. خانوم موعلم فکر کنم شما هم قزیه را گرفتید که چرا همیشه نمره املای من ۲ می‌شود. تازه! ما چیزهای زیادی از مادرمان شنیدیم که اگر بگوییم عابرویمان می‌رود اما خیلی خوشحال هستیم که وزیر بهداشت گفته ۷ سال فرصت داریم قرز و قوله‌هایمان را بدهیم تا ساهب خاهر و برادر شویم.