چهل و هشت سال از قرارداد الجزایر می‌گذرد. قراردادی که در واقع بین ایران و عراق در بغداد امضا شد؛ اما چون الجزایر نقش ریش سفید محل را داشت که با پادرمیانی در اجلاس اوپک که در آن کشور برگزار شده‌بود، مقدمات این مذاکره و توافق را چیند، اسم قرارداد، الجزایر شد تا این کشور هم سهمی از کتاب تاریخ ببرد.

محمدرضا پهلوی که خیلی به علم بها می‌داد و همیشه آموزگار را به اوپک می‌فرستاد، این بار تصمیم گرفت خودش نیز در آن شرکت کند. صدام که در آن زمان معاون رئیس جمهور بود نیز از این فرصت استفاده و البته بیشتر سوءاستفاده کرد و به دیدار شاهنشاه رفت. مدیون هستید که فکر کنید این دیدار و برنامه از قبل هماهنگ شده‌بود، چون همانطور که می‌دانید کل منطقه از شاه می‌ترسیدند و بهش احترام می‌گذاشتند؛ و اینکه دیدار با یک مسئول رده پایین‌تر از خودش هم قبول کرد، فقط به خاطر مهمان‌نوازی‌اش بود ولاغیر.

سرانجام بعد از یک مدت مذاکره، دربار ایران که مدتی بود کسی را عروس نکرده بود با عراق به توافق رسید. به این ترتیب عراق که مثل پادشاهان ایرانی احمق نبود، توانست با امتیاز گرفتن، خودش را از زیر فشار کردهای عراق و نیز سرنگونی حکومت نجات دهد.

یکی از انتقاداتی که به حکومت سابق ایران وارد می‌شود، این است چرا زمانی که عراق به تعهداتش کامل عمل نکرد فقط به یک یادداشت دادن و گفتن بدِ بدِ بد به طراف عراقی اکتفا کردند؛ اما به این توجه ندارند که آن زمان ایمیل اختراع نشده بود و یادداشت آن زمان در واقع معادل ایمیل امروزی بوده‌است.

بعد از پیروزی انقلاب اسلامی و بی ثباتی حاصل در اوایل انقلاب، صدام که فکر می‌کرد هنوز با پادشاهان قاجار و پهلوی رو به روست، این قرارداد را فسخ و به ایران حمله کرد تا امتیاز بیشتری بگیرد؛ اما بعد از این که فهمید آن لولو چیزهایی را برده است با گفتن این که شکر خوردم، مجدد قرارداد الجزایر را به رسمیت شناخت.