راه راه:

اگر سریال‌های ماه مبارک رمضان را دیده باشید حتما سریال «یاور» را هم دیده‌اید چون دو سه تا سریال بیشتر نبود که موقع عوض کردن کانال مجبور به دیدنش نباشید. تهیه‌‌کننده سریال در توصیف این سریال گفته بود داستان شیرینی دارد. از حق نگذریم این سریال شیییرییین ۳۰ قسمت پخش شد و شیرینی‌اش باعث شد بر خلاف سریال ستایش که حشمت فردوس هی می‌گفت «افتاد؟» و فشار خون ببینده می‌افتاد،  قند خون مخاطب در لحظاتی که به خاطر روزه‌داری پایین بود روی فرم بیاد. اسم سریال ستایش آمد؛ بهتر است بصورت کاملا اتفاقی مقایسه‌ای بین این دو سریال که هر دو داستان شیرینی دارند بکنیم:

در سریال یاور اسم حشمت فردوس را کمتر می‌شنویم در عوض چلویی را خیلی می‌شنویم. تغییر اسم شخصیت اصلی داستان از فردوس به چلویی که ما با شنیدن یاور چلویی جمال چلویی محسن چلویی یک شخصیت جدید را تجربه کنیم بسیار هوشمندانه بود. بیننده هر‌بار که چلویی را می‌بیند برایش آشنا به نظر می‌آید ولی یک ندای درونی به او می‌گوید نه این اون نیست این چلوییه اون فردوس بود  و هر چقدر دقت می‌کند حتی قیافه شخصیت اصلی سریال را با قبلی یکی می‌بیند اما اسم شخصیت داستان به مخاطب کمک می‌کند از گیجی در‌بیاید. یکی از دلایلی که تهیه‌کننده گفته بود داستان شیرینی دارد همین است که به «قصه» بیشتر از شباهت‌های ظاهری که گاها از ۹۵درصد هم بیشتر شده توجه کنیم.

یکی از اساسی‌ترین تفاوت‌های این دو سریال این است که چلویی دیگر با عروسش کاری ندارد و این هم یعنی اگر کسی مثل ستایش گریه نکند یعنی داستان خود به خود شیرین شده. به همین سادگی!

تم معمایی سریال خیلی توی چشم بود حتی جا‌هایی از تم اجتماعی حسابی کولی می‌گرفت. در چند قسمت پایانی پلیس کاملا خودش را به آن راه زده بود که متوجه نشود چه کسی شامیز را کشته. حتی یک جاهایی جواب را کف دستش می‌گذاشتند ولی حاضر به قضاوت نمی‌شد. ببینده هم از این همه صبوری و عیب‌پوشی پلیس کاملا آگاه است و الا همین که دانشگاه بابای مدرسه دارد هم چیزی از ارزش‌های سریال کم نمی کند.

از ذکر سایر ابعاد شیرین داستان سریال یاور چشم‌پوشی می‌کنیم تا خوانندگان عزیز در ایام پر هول و ولای کرونا دچار بیماری زمینه‌ای مرض قند نشوند.