همانطور که احتمالا در سریال جیران دیده‌اید ناصرالدین شاه قاجار علاقه زیادی به شکار و گردش و سفر داشت. و اگر این سفرها از نوع خارجی‌اش هم باشد که چه بهتر. از این رو ۳ تا سفر اروپایی رفت و سفر اروپایی هم هست و خرجش؛ اما همانطور که در سریال جیران ندیده‌اید شاه خیلی هم نایس و گوگولی نبود، از این رو بعد از سفر آخرش به اروپا برای تامین هزینه‌ها مجبور شد که قرارداد تالبوت را با انگلیسی‌ها ببندد؛ اما چون در این مقطع میرزا آقاخان نوری وجود نداشت که همه تقصیرها را گردن او بیندازند سریال جیران به سال‌های اولیه پادشاهی این شاه قاجار می‌پردازد تا دامان ناصرالدین شاه را از افتضاحات آن مقطع پاک کنند. لازم به ذکر است وی با قرارداد رویتر و پیش از آن در شرایط صلح، کار پدربزرگش را که در زمان جنگ قراردادهای گلستان و ترکمنچای را بسته‌بود، گسترش داد و قفل‌های جدیدی را در وطن‌فروشی باز کرد.

برخلاف تقویم‌ تاریخ‌های قبلی که با رخ دادن واقعه به پایان می‌رسید، این بار امضای قرارداد تالبوت تازه شروع ماجرا بود. یکی از بندهای شاخص این قرارداد که باعث شد برگه‌های بندبند همه قراردادها پاره شود، این بود که تالبوت می‌توانست همه امتیازات گرفته را به کسی دیگر واگذار کند، که از همین امتیاز هم استفاده کرد. بعد از این حرکت اعتراضات در شهرهای مختلف بالا گرفت و میرزای شیرازی با فتوایی که داد نشان داد کت تن کی‌ است. در حدی که حتی در حرمسرای ناصرالدین شاه هم قلیان‌ها را شکستند و انیس‌الدوله در پاسخ به اعتراض همسرش با گفتن «همان کسی که ما را به شما حلال کرده، قلیان را به ما حرام کرده» جملات سس ماستی را بنیان‌گذاری کرد و نشان داد برخلاف جیران، زنان حرمسرا کارهایی غیر از حسادت به یکدیگر و توطئه علیه هم نیز بلد هستند. بعد از این اتفاقات و خیلی از اتفاقات دیگر که چون حوصله خواندنش را ندارید نمی‌گویم، ناصرالدین شاه قرارداد مذکور را ابطال کرد و طی یک حرکت شگفت‌انگیز دیگر برای پرداخت جریمه به این شخص انگلیسی از یک بانک انگلیسی وام گرفت. نتیجه اخلاقی داستان این بود که هیچ‌وقت لقمه گنده‌تر از دهان‌مان برنداریم؛ چون هم به هدف‌مان یعنی سفرهای اروپایی نمی‌رسیم، هم ابهت‌مان می‌ریزد، هم باید جریمه بدهیم و هم باید آرزو کنیم که دویست سال بعد از ما یک نفر بیاید فیلم انیس‌الدوله را بسازد و این قسمت از زندگی‌مان را هم ماست‌مالی کند تا کمتر فحش و لعن بخوریم.