این روز بر کی‌ها مبارک باشد؟
۱- داش میتی ِ «مهر مادری»ِ کمال تبریزی که اقلا از سر ندید بدیدی، قدر خواهر الکی‌اش را می‌دانست و سوسه نمی‌آمد.
۲- آن‌هایی که با کت و شلوار توسی براق (نقره‌ای) نمی‌روند خواستگاری.
۳- بی‌تی‌اس که در قلب دخترهای ایرانی جا دارد (۸ تا ۱۵ سال)
۴- داداش‌هایی که خودشان برای خودشان آب می‌آورند.
۵- سینمای ایران که با اشاعه ازدواج (هر هنرمند سالی دو بار) در زمینه بخت‌گشایی روی سرکتاب واکن‌ها و دعانویس‌ها را کم کرده.
۶- حنا دختری در مزرعه، آن‌شرلی، پرین و آنت که بدون عمل و پروتز و کامپوزیت، زشت نچرال بودند و اجازه ندادند مثل شمشاد و علف و درخت شهر و دهات با ایشان زیباسازی شود.
۷- خانواده‌هایی که مسخره‌مان نکرده‌اند و نمی‌گویند اول باید «دخترِ ارشدِ خانه‌ی دارای پنج فوق لیسانسِ اختلال دو قطبیِ وسواس قرینه که مردها را آدم حساب نمی‌کند و سایه شوهر را با تیرکمون می‌زند» ازدواج کند، بعد دختر دوم که دارد ۴۲ سالش می‌شود.
۸- اوشین که شعور داشت و گنده‌اخلاقی‌های ریوزو را کف گروه تلگرامی فامیل‌ها نمی‌ریخت و ریزِ اختلافات‌شان را استوری نمی‌کرد.
۹- هیئت همراه خواستگار که کاری به سابقه بیمه و نوع قرارداد استخدامی آدم ندارند و سامانه آپلود مدارک تحصیلی، هنری و درآمدی اعلام نمی‌کنند و در حد همان تسلط به قرمه‌سبزی چهارتا سوال می‌پرسند، می‌روند. مسخره‌ها این‌ها معیار است؟ الان من خودم دیپلم پیرایش دارم، ظاهری آراسته هم دارم، استقلال مالی هم دارم، ولی اخلاق ندارم. چه کار می‌کنید با خودتان؟
۱٠- قاطبه مردهایی که خانم‌های غیرمحارم خود را در محیط کار و فضای مجازی «بانو» خطاب نمی‌کنند.
۱۱- خانم ایستگاه اعلام‌کن مترو، کارمندان هواپیمایی و تور لیدرها که دهان‌شان را کج نمی‌کنند و عین آدم حرف می‌زنند.
۱۲- تاریخ ادبیات زرنگ ایران که تا دلت بخواهد چال لب و خال و طره و گوشه کنار اندام بانوان تویش ریخته، بعد اسمش «عشق الهی» است.
۱۳- حکیم عمر خیام و تقویم میکس شمسی-قمری ایران که هر وری می‌چرخی به یک «روز دختر» می‌خوری.
۱۴- دختران گروه سنی ب و جیم که اصرار ندارند همواره خط چشم بکشند. یا اقلا بعد از چهار دور چرخاندن مدادْ دور چشم، دنباله‌اش را از شقیقه‌ها تا بالای گوش ادامه نمی‌دهند.

و روز دختر بر کی ها کوفت‌شان باشد؟
۱- پسرهایی که از دخترهای کلاس جزوه می‌گیرند بعدش داستان را ادامه نمی‌دهند. آدمِ حساب، طرف توی برگه‌های ابر و باد با شش رنگ خودکار جزوه ننوشته که برداری ببری بعدش نیایی.
۲- پسرهایی که زحمت می‌کشی آش می‌بری دم خانه‌شان، اما مادرت آش را توی کاسه‌ یکبار مصرف کشیده و آخرش عین اصغر فرهادی نصفه می‌ماند. بیل بخورد به کمرتان، چهارتا توت خشک توی خانه ندارید بریزید ته کاسه، بیاورید معاشرت را ادامه دهید؟
۳- فلورانس اسکاول شین، میشل اوباما، پائولو کوئیلو، اروین د یالوم، میم مودب‌پور و جرج اورول که با ایجاد توهم دانایی در نوجوانان سرزمین پارس، از بلاگرهای پلنگ با صفر سال تجربه، مشاور خانواده و استاد انگیزشی تحویل جامعه‌ متوهمان داده‌اند.
۴- جنبش دوزاری فمنیست‌های ایرانی که با حرف‌های خاک بر سری عمدتا انگلیسی (ادب پارسی کلمه خاک بر سری ندارد) می‌خواهند بگویند روز زن و روز دختر بر اساس داده‌های غیرکنوانسیونی چیده شده و گرامی‌شان ندارید و فقط ما می‌فهمیم و بقیه نمی‌فهمند و خر و ضد زن هستند. باشد، شما تبریک نگو، کادو نگیر، ما بین خودمان تقسیم‌شان می‌کنیم. الان مثلا خودت شوهر کرده‌ای، بچه‌ای (سگی گربه‌ای چیزی) زاییده‌ای، دیگر دختر بابایت نیستی؟ الله اکبر
۵- مردهایی که با ۶۳کیلو وزن، توی تاکسی سیس گوریل می‌گیرند و آدم مجبور می‌شود نصفش روی صندلی نشسته باشد و نصفش از پنجره بزند بیرون.
۶- روابط عمومی جمله سازمان‌ها، ارگان‌ها و نهادها که با بنرهای گوهر و صدف و مرجان، دل و روده برای شهروندان نگذاشته‌اند.
۷- برادران قاسم‌خانی که زن‌های فیلم‌هایشان یک‌تخته‌شان کم است.
۸- پلفسورهایی که آخرین «چیز تاریخی» که خوانده‌اند، تاریخ انقضای سرلاک‌شان بوده، بعد می‌گویند پوشش در ایرانِ پیش از اسلام، سابقه تاریخی ندارد. می‌پرسی منبع؟ می‌گویند فیلم سیصد.
۹- مردهای نیم‌کیلو سیبیل که با شعار زن زندگی آزادی، یک و نیم واگن اول و آخر مترو را فتح کرده‌اند. اینش به جهنم، این‌ها تابستان هم سیرترشی می‌خورند؟ ما ترشی را اول پاییز درست می‌کنیم، دی‌ماه تمام می‌شود.

حالا اینها را ردیف کردم بگویم چنین عیدی به‌جز درجه‌یک‌ترین دختر تاریخ که پدر روی سینه مبارکش می‌زد می‌فرمود «فداها ابوها فداها ابوها» (ترجمه: بابا بگردد بابا بگردد) فقط بر داداش ِ آدم حسابیِ همه‌ دخترها، شهید حمیدرضا الداغی مبارک باشد که یک‌نفری هم به گشت ارشاد یاد داد مراقبت از دخترها چه شکلی است، هم به انقلابیون پلاستیکیِ انقلاب پلاستیکیِ ۱۴۰۱ فهماند کی بیشتر از همه آزادی دخترها را از چی می‌خواهد.