روز روزگاری در ولایت این‌ور آب تعدادی جوانان زندگی می‌کردند که سرشان درد می‌کرد برای کل‌کل کردن. جوانان که تازه سبیل درآورده و دوست داشتند مو را از ماست بکشند و سری توی سرها دربیاورند عزم خود را جذر… عه! نه ببخشید جزم کردند که تا ته علم و دانش بروند پس بنابراین کنار هم نشستن و گفتند: ما می‌توانیم و توانستند!آن جوانان جویای علم در زمانی که هم سن و سال‌هایشان داشتند، از همستر سکه جمع می‌کردند تا در روز مبادا آن را خرج کنند و با آن خودروی لامبورگینی بخرند درس خواندند و‌تلاش کردند و علم جمع کردند و هی داشتند سرعت علم را افزایش می‌دادند و هی به سرعت مجاز علم در طول شب و روز توجهی نکردند تا توانستند موشکی را به فضا پرتاب کنند. بلاخره در دی ماه ۱۴٠۲ به عبارتی نوامبر ۲٠۲۴ تعداد پرتاب‌هایشان به فضا از کل اروپا بیشتر شد. اما اینان می‌خواستند پوز هر چی ابرقدرت است را بزنند و به دنیا بگویند که خوردید؟ حالا ما را تحریم می‌کنید؟ وقتی به ما اجازه تبادل علم نمی‌دهید، طوری پرتاب فضایی انجام بدهیم که ژاپن با آن برق تولید کند.البته ایرانی‌ها اینکار را انجام می‌دادند تا چشم این اروپایی نایس را در بیاورند و گرنه این همه فرستادند موشک به فضا چه نفعی برای کشور دارد فقط ترافیک فضایی را بیشتر کردند و سرعت کسب علم را بیشترتر نمودند!ما از این داستان نتیجه می‌گیریم که آدم‌های فضایی هم مانند آدم‌های زمینی از ترافیک خوششان نمی‌آید.