افراطیون ایرانی (که به خودشان انقلابی می‌گویند) ادعا می‌کنند؛ از زمان شروع طوفان‌الأقصی تا لحظه‌ نگاشتن این متن، آدم معروف‌های ایرانی (همان سلبریتی که معرف حضورتان هست)، یا در مورد جنایات صهیونیست‌ها حرفی نزده‌اند یا ته تهش، پس از نسل‌کشی آن‌ها در جنایت معمدانی، گفته‌اند: «آی کشورها! جنگ نکنید! جنگ اَخ و بد است. آدم‌ها اوف می‌شوند. لعنت به سیاست، لعنت به خاورمیانه و…»؛ ولی ما در ادامه به ذکر ادلّه‌ محکم، برای برداشت مغرضانه‌ این رسانه‌ها از رفتار سلبریتی‌ها پرداخته‌ایم.

• آخرین نظر، همیشه کامل‌ترین نظر است.

به همین دلیل، آن‌ها منتظر هستند تا همه، نظراتشان را ارائه کنند، در آخر آن‌ها بیایند و به صورت چند وجهی و کامل، غاصبان را محکوم کنند. از آن جهت که اظهار نظر همه مردم جهان کمی طول می‌کشد و هر لحظه امکان دارد کسی حرفی بزند، ممکن است، انتظار برای اظهارنظر سلبریتی‌ها تا روز شاهنشاهی رضا پهلوی (که بعضی‌ها به آن ابد می‌گویند) ادامه پیدا کند.

• مکانی که مرگ و میر در آن واقع می‌شود، مهم است.

اتفاقاتی که در روزهای اخیر افتاده، اهمیت لازم برای واکنش سریع آدم‌معروف‌ها را نداشته است. مثلاً تکه‌تکه شدن بیش از هزار و پانصد نفر در یک لحظه، در بیمارستان معمدانی موضوع خیلی حادی نیست که قرار باشد واکنش فراگیر کلّیه‌ی سلبریتی‌ها را در پی داشته باشد. گاهی واکنش مِعدَوی و رودَوی (ناشی از فعالیت معده و روده) کافی است و دلیل کم اهمیتی آن این که؛ مکانِ مرگ و میر در آمارِ آن بسیار بسیار مؤثر است. یعنی هر بنی بشری انتظار دارد مرگ و میر انسان‌ها در بیمارستان، بیش از مرگ و میر آن‌ها در پارک، بانک یا فروشگاه باشد. (با احتساب بنی اسرائیل به عنوان بنی بشر) پس نتیجه می‌گیریم موضوع، آن‌قدرها هم مهم و پیچیده نیست.

• آمار مرگ و میر در کشورهای مختلف، متغیر و متنوع است.

ببینید! سالانه، حدود ۵۰ الی ۶۰ میلیون نفر در جهان از بین می‌روند. چیزی حدود  ۱۵۱هزار نفر در روز. اگر این عدد را به تعداد کشورهای جهان تقسیم کنیم، (طبق اعلام سازمان ملل ۱۹۳ کشور در کره زمین وجود دارد و مابقی هم از نظر آن‌ها زیاد مهم نیستند.) حدود ۷۸۲ نفر در روز باید در هر کشور بمیرند. با توجه به معیار توسعه یافتگی کشورها، وضعیت بهداشت و درمان، شاخص سن امید به زندگی، رنگ پوست و چشم، زبان مکالمه و… در می‌یابیم که این آمار در کشورهای مختلف یکسان نیست. مثلاً ما انتظار نداریم، در امریکا با آن وضع نایس، رنگ چشم آبی و سبز، زبان انگلیسی با لهجه اِمِریکن و… روزانه همان‌قدر آدم بمیرد که در کشوری مثل افغانستان می‌میرد.

مشخص است که در منطقه غرب آسیا باید تعداد بیشتری در روز کشته شوند تا مثلاً باغ اروپا. بدین ترتیب و به ترتیب‌های دیگر مشخص است که این تعداد کشته (بیش از هزار و پانصد نفر) در یک لحظه در بیمارستان مَعمَدانی یک موضوع صد درصد طبیعی و بدون دخالت دست است.

• در این بین، بسیاری از سلبریتی‌ها پس از یازده روز از شروع جنگ و کشتار، بعد از کلی تأمل و تحقیق، اقدام به واکنش‌هایی بسیار خشن کرده‌اند.

مثلاً یکی از آنان ضمن انتشار یک فروند استوری خشمگینانه، نوشت:

«لعنت به جنگ

لعنت به خاورمیانه

لعنت به نفت

لعنت به سیاست»

او تلویحاً این چهار موضوع را علت جنگ دانسته و با لحنی خشن به آن‌ها لعنت فرستاده است. شاید هم صحبتش آنقدر تخصصی است که ما متوجه ربط آن با محکوم کردن صهیونیست‌ها نمی‌شویم.

همچنین، طیف وسیعی از هنرمندان نیز با عبارت #نفرین_به_جنگ به این موضوع واکنش نشان داده‌اند. آنان معتقدند؛ «اساساً جنگ در هر صورت بد است. اگر کسی به خانه‌ شما حمله کرد. شما ول کن! شما بیخیال شو! آقا صلوات بفرست.» اگر واکنشی غیر از آن داشته باشی، جنگ می‌شود و کودکان کشته می‌شوند و این بد است.

و در آخر برخی هم با فحش به روزگار، با لحنی کنایه‌آمیز، تلویحاً رژیم غاصب صهیونیستی را عامل کشته شدن مردم فلسطین دانسته‌اند که البته، باز هم کشف ارتباط آن (فحش به روزگار با جنایات رژیم صهیونیستی) از ذهن انسان‌های سطحی‌نگر برنمی‌آید.