طبیعتا مثل هر ایرانی زبان‌دوست دیگری وقتی با اسم مجموعه جوکر روبرو می‌شوی از خود می‌پرسی چرا یک اسم انگلیسی انتخاب شده؟ چرا انقدر تعصب ما روی زبان فارسی کاهش پیدا کرده؟ طبیعتا اولین اسمی که برای جایگزین به ذهنت می‌رسد دلقک است. اما انصاف را وسط می‌گذاری و می‌پذیری که این کلمه بار معنایی خاصی دارد که هم ممکن است مخاطب نپذیرد هم بعضی از شرکت کنندگان. کمی بیشتر به ذهنت فشار می‌آوری و به کلمه تلخک می‌رسی. حالا می‌روی کلمه تلخک را جستجو می‌کنی و بدون شک با اولین حکایتی که روبه‌رو می‌شوی این است:

سلطان محمود غزنوی به تلخک گفت: تو با این جامه یک لا در سرما چه می‌کنی که من با این همه جامه می‌لرزم؟
گفت : ای پادشاه تو نیز مانند من کن تا نلرزی.
گفت : مگر تو چه کرده‌ای؟
گفت : هر چه داشتم را در بر کرده‌ام!

حالا چند قسمت از جوکر را تماشا می‌کنی. نه! اقعا؟ گویی جریانی که سال‌هاست فضای طنز مملکت را کامل قرق کرده‌، فرصت نمایاندن خود خودش را پیدا کرده است! گویی همه با هم در یک لحظه و یک مکان از قید و بند قضاوت‌هایی نظیر «طنز سخیف»، «لوده‌گری» و… رها شدند و حالا می‌توانند با خیال راحت طنز را از مفهوم اصلی خود که «نقد نیش‌دار» است تهی کنن؛ چرا که طنز در این مسابقه توانایی شکستن مقاومت حریف را ندارد و اتفاقا هر چقدر سخیف‌تر و لوده‌تر باشی و هرچقدر رفتاری بی‌محتواتر و اصطلاحا «سمی‌تر» نشان بدهی شانس پیروزی بیشتری داری!

حالا هرچند داری به حال طنز و تاریخچه هنر در ایران زار می‌زنی اما اتفاقا خوش‌حال می‌شوی! خوش‌حال از این که نام تلخک، آلوده این جلف‌بازی‌ها نشد؛ تلخکی که اتفاقا خیلی هوشمندانه و زیرکانه بزرگ‌ترین نقدهای اجتماعی را در لایه‌های شوخ طبعیش پنهان می‌کرد. اتفاقا می‌بینی چقدر نام جوکر به این کپی برابر اصل می‌آید. تازه خدا را هم شکر می‌کنی که پدیده ممیزی باعث شده تا جوکرهای این معرکه به سقف آرزوهای خود نرسند! که مانند نمونه‌های خارجی برابر هم عریان نشوند و یک‌سری کارهای حقیقتا حال به هم زن را انجام ندهند. که به پوشیدن عرق‌گیر و زیرشلواری برای خنداندن هم اکتفا کنند!