راه راه: دکتر متخصص ریه گفت: وضعیت ریه‌هایت، وحشتناک است!
گفتم: متخصص قبلی توصیه کرده بود به یک جای خوش آب و هوا بروم.
گفت: متاسفانه همکاران پزشک ما، دانش پزشکی کمی دارند. بدن شما به سرب، مونوکسیدکربن و سایر ذرات معلق موجود در هوا عادت کرده است و به آن‌ها نیاز مبرم و حیاتی دارد. اکسیژن خالص و هوای تازه برای شما از سم بدتر است، پزشک قبلی شوخی شوخی داشته شما را نابود می‌کرده است.
دکتر ادامه داد: همین الان که از مطب بیرون رفتی، هر جا اگزوزی دیدی که دود سیاه و خوبی دارد، لحظه‌ای تعلل نکن، نزدیک برو و آن را با تمام وجود استشمام کن. دود بیشتر، ریه سالم‌تر. ریه‌های شما مثل برگ‌های درخت، آلودگی هوا و ذرات معلق را جذب می‌کند. همین سربی که توی ریه‌های شما وجود دارد، بیشتر از کلسیم داخل شیر باعث استحکام استخوان‌ها می‌شود.
گفتم: قرصی، شربتی، آمپولی، چیزی برایم نمی‌نویسید؟
گفت: دود هم قرص است، هم شربت و هم آمپول!‌ همان‌طور که هر میوه‌ای خاصیت مخصوص به خود را دارد، هر دودی هم خواص خودش را دارد. مثلا دود کامیون، یک خاصیت دارد، دود نیسان آبی یک خاصیت، دود نیسان قرمز یک خاصیت. بهترین نوع دود هم، دود وسیله‌ای است که روغن به بالای پیستونش نشت کرده و به قول مکانیک‌ها به روغن‌سوزی افتاده است.
برای انجام دوددرمانی، پیش یک راننده وانت رفتم، از او خواستم همان‌طور که وانت ایستاده است تا آنجا که می‌تواند گاز بدهد، من هم سرم را جلوی اگزوز گرفتم و هرچه وانت دود می‌داد بیرون، من نفس عمیق می‌کشیدم و می‌دادم تو!
حالم بهتر شد، انگار از توی اگزوز نوش‌دارو بیرون می‌آمد. به راننده گفتم: آقای راننده دستت درد نکنه!
راننده گفت: دستگاه تنفسیت درد نکنه، نوش جان، گوارای وجود. گوشت بشه به تنت!