راه راه:

ساقی ظریف و باده لطیف و زمان شریف
مجلس چو چرخ روشن و دلدار مه وشست

مولانا در این بیت به بررسی وضع صنعت هسته‌ای کشور، برجام و قانون مجلس در کاهش تعهدات هسته‌ای پرداخته است که در کلمات ظریف و مجلس هویداست.
از منظر مولانا ساقی استعاره‌ای از آورنده و پی‌ریزنده‌ی قرارداد برجام است و مسئول این امر «ظریف» است. در ادامه وی به «لطیف» بودن باده اشاره دارد. باده‌ی لطیف همان آب شنگولی با درصد کم است (نیم تا یک درصد) که گیرایی بالایی ندارد و صرفاً کمی تغییر در وضع مصرف کننده ایجاد می کند. پس مولانا برجام را حاصل کار «ظریف» دانسته و ارتباط میان ساقی و باده برقرار کرده است و معتقد است قرارداد برجام قرارداد سطح پایینی است که چندان اثری ندارد. اما «زمان شریف» در اینجا بحث را جدی می‌کند و می‌گوید ما برای حل مشکلات مگر چقد وقت داریم؟ چرا طرف مقابل به تعهدات خودش یعنی رفع تحریم‌ها عمل نمیکند و ما را سر می‌دواند؟ که در ادامه وی جواب این سؤال و راهکار را بیان می‌نماید.
«مجلس چو چرخ روشن و دلدار مه وشست»
و به اهمیت نقش مجلس و «قانون راهبردی کاهش تعهدات هسته‌ای» جهت لغو تحریم‌ها می‌پردازد و به دفاع از آن پرداخته است.
از این منظر می‌توان مولانا را بر خلاف برخی روحانیون زمان خود مانند ‌«شیخ حسن تابع مغربی» از حامیان مطرح برد-برد ولی اول ما با انجام تعهدات حسن نیت ثابت کنیم بوده و وی را باید حامی این قانون دانست که معتقد بوده باید همقدم با طرف مقابل در حل مسأله‌ی هسته‌ای و انجام تعهدات پیش رفت و دوران «تحریم کن در رو» بودن تمام شده و باج دادن را کافی دانسته است و حتی معتقد بوده یا رفع یک جای تحریم یا به سلامت.
در برخی از اقوال تاریخی نیز آمده است که شیخ حسن که خود از ظریفیان وقت بوده بر سر این بیت بسیار با مولانا مخالفت کرده و حتی درصدد آزار وی و لعن و نفرین مجلس بر منابر برآمده اما با مقاومت خلق در انتها به کنجی خزیده و خبری از وی در تاریخ نیامده است مگر ندایی از مزبله‌ها!