می‌گویند از قدیم‌الایام نسل بشر برای اینکه مصائب و مشکلات را راحت هضم کند، چیزی به نام فراموشی اختراع کرد تا در مواقع ضروری از آن به نحو احسن استفاده کند. مثلا در مملکت ما این نسخه به وفور یافت می‌شود و نیازی به بازار سیاهِ کوچه ناصرخسرو نیست.
چند نمونه از باب ادخال سرور ذکر می‌شود تا ذهن‌ها آماده شود برای «روز فراموش کردم.»
اولین باری که از کلمه‌ فراموش کردم استفاده کردید را به یاد آورید؟
احسنت شما آن را فراموش کرده‌اید!
حالا به یاد آورید کجا بیشتر استفاده کرده‌اید؟
من به شخصه در دوران مدرسه به تناسب رحم و شفقت معلم بزرگوار بسیار از این کلمه استفاده کرده‌‌ام.
گاهی با دیدن ترکه آماده، ماست خود را کیسه و گاهی با شناخت مهربانی و دلسوزی معلم بیچاره سوار بر خر مراد، سالی را سپری کرده؛ اما مورد بعدی در کار ارتباطات درون خانواده بوده. از باب مثال به شیوه‌ی استثمار انگلیسی، خواهران و برادران را با وعده‌ای به‌کار گرفته و به سبک اسرائیلی، خلف وعده کرده از باب فراموشی.
اما در باب اجتماع و سیاست، به واقع بدون هیچ غل و غشی در شیوه به‌کارگیری این شیوه، مردمی بس مهربان و ظاهربین دیده‌ام که به راحتی قرص فراموشی را با لیوان آبی که گویای «ان‌شاءالله راست می‌گه» را بالا انداخته و خود را به مهلکه‌ گرفتاری‌های تکراری انداخته و آخرش با قیافه‌ای درهم به خود قول داده که دیگربار از این سوراخ گزیده نخواهیم شد و باز هم می‌شوند.
علی ای حال بعضی از تفاسیر، علل دیگری در باب چگونگی نام گذاری این روز به فراموش کردم نام برده‌اند. از جمله بیماری آلزایمر که در این زمانه ترجیح با همان نمونه اول است.
حالا قرار بود چه بگوییم در مورد روز فراموش کردم؟
عه، فراموش کردم که!
اشکالی ندارد در فصل بعدی که افاضات خردمندانه‌ام یادم آمد حتما این فقره را تکمیل خواهم کرد.
ان‌شاءالله که به زودی این فراموشی را در جایگاه درستش استفاده کنیم و دست از این ملیجک بازی‌ها برداریم.
تا فراموش نکردم!! خدا نگهدارتان باشد.