راه راه: مسکن‌خواهی یکی از شغل‌های پر مخاطب این روزهاست. مسکن‌خواه ممکن است جوانی دم بخت باشد یا دانشجویی که خوابگاه گیرش نیامده یا مستاجری که به سبب افزایش عجیب نرخ کرایه از تمدید قرارداد قبلی به شدت عاجز و درمانده است. مسکن‌خواهی عمدتا یک شغل فصلی است که از اواخر خرداد با جمله «با این قیمت خالی باشه به صرفه تره» آغاز شده و نهایتا اواخر شهریور ماه با «خوب امسال هم یه خاکی تو سرمون کردیم» تمام می‌شود.
یک مسکن‌خواه کار خود را از مناطق شهرداری یک رقمی شروع می‌کند و بنگاه به بنگاه به مسکن‌خواهی می‌پردازد و عمدتا پذیرای جملاتی نظیر: «حاجی گرفتی ما رو»، «اگه دوبرابرش کنی شاید بشه یه کاری برات کرد»، «با این پول که قبرم بهت اجاره نمیدن» و… از بنگاه‌داران محترم می‌شود و همینطور با امید زنده است و با تدبیر، منطقه به منطقه پایین می‌آید که نهایتا در یکی از مناطق دو رقمی مایل به سه رقمی -و حتی مناطقی با اسامی منتهی به آباد- موفق به ادای مسئولیت اجتماعی خود شده به مدت هشت ماه از وضعیت مسکن‌خواهی خارج می شوند.
البته بعضی این شغل را به عنوان شغل دائمی انتخاب کرده‌اند. این‌ها عمدتا امید به خرید خانه یا تکمیل واحدهای مسکن مهرشان در دولت دارند. یا واحدی پیش خرید کردند که طرف بسازد و دو ساله تحویل دهد؛ اما هنوز تیرآهن‌هایش سر ز خاک بیرون نکشیده که طرف گرانی مصالح را بهانه کرده، پول خون پدر بزرگ فقیدش را برای ادامه پروژه طلب می‌کند.
متقاضیان این شغل جوانانی هستند که منتظرند بزرگترها برایشان آستین بالا بزنند و هر چه سریع‌تر تبدیل به مسکن‌خواه شوند. یا افرادی که منتظرند دولت بالاخره یا ثبت نام مسکن مهر را مجددا آغاز کند یا مسکن اجتماعی یا چمیدونم آلونکی چیزی!
مسکن‌خواهان برای جامعه بسیار مفیدند زیرا سایر اقشار جامعه می‌توانند آن‌ها را با زوایای مختلف در فرق زن و بچه‌شان بکوبند و باعث شوند آنها -یعنی زن و بچه‌ها- قدر عافیت دانسته و با کمبودها و نبودهای زندگی کلاً بسازند…