راه راه: منت خدای را عزّوجل بابت خلقتِ شوهر، که حقوقش باعثِ خرید است و اضافه کاری‌اش موجبِ خرید دیگر.
پس در هر ماه دو خرید موجود است و بر هر خریدی، خریدی دیگر واجب.
از دست و زبان که بر آید
از بس بخرم چِشَت درآید
چون لباسی بخرم، کفشی می‌باید خرید که با آن سِت کنم. و تا کفش بخرم لباس از چشمم افتاده و می‌باید لباسی دیگر خرید.
الهی! در سر افکار باکلاس داریم و در دل عشق لباس داریم ولی در زبان، اوامرِ شوهر را پاس داریم. چون گوید دیگر نخر گوییم چشم؛ چنان چشمی که از چشمانش بزند بیرون.
الهی! شوهر مرا حالی بفرما که این لباسهایم ویران است، یک مانتو دارم که فقط یک میلیون تومان است و یک کفش پانصد هزاری که خیلی ارزان است، از کیفم نگویم که در حد رایگان است. آخر کجا گران است؟ یک لباسِ خَفَن بخرد که راحت جان است.
الهی! مگوی بعد از خرید چطوریم که خندانیم. مپرس با کدام پول که نمی‌دانیم. فقط به شوهر فشار آوردیم که می‌خواهیم. هر چه گفت نمی‌توانیم گفتیم از این حرفها نداریم. اگر دزدی کرده به ما چه؟ ما فقط پول خواستیم.
الهی! اگر از جیب شوهر پولی بی‌اجازه برداشتم که برداشتم. همین که تحملش داشتم سنگ تمام گذاشتم.
الهی! از خریدِ تجملاتیِ من، شوهرم به تنگ آمده است؛ گشادش کن تا خرید مرا تنگ نکند.
الهی! بعد از خرید جوّ سنگینی بر خانواده ما مستولی‌ست. خورشید تابان زندگی مشترکمان آسیب دیده، ابرِ حرص آسمان عشقمان را پوشیده، رگبار اشک باریده و وزش آه و افسوسِ ندامت بر این طوفان دمیده.
الهی! ما را در دو راهی خرید و زندگی مشترک قرار مده که البته ما زندگی مشترک انتخاب خواهیم کرد تا در آن خرید کنیم.