آن درنده‌ی نابکار، آن‌بچه‌کش بی‌قرار، آن قاتل جانِ احرار، آن زده‌ و دررفته‌ بسیار، آن شروع‌کننده‌ی آشکار، آن حقه‌باز قهار، مولانا رو مُخِنا بنیامین نتانیاهو زادُهُم فی‌ناکجاآباد که عالم و آدم به‌ستوه آمده‌اند از وی (امید است به‌درک واصل شود)، نخست‌وزیر لامملکت‌ اسرائیل و از چتربازان چِقر زمان خود بود.

آورده‌اند که بازی‌های دوران طفولیت و کودکی را با مشق پدرسوختگی طی کرده است. وی بعد از گذراندن دوران نوجوانی و جوانی، وقتی هنوز پشت لبش به مقدار لازم سبز نشده بود، آن روی خود را نشان‌ داد. بعد از طی مدارج عالیه، اینی که مجبور هستید هر روز تحمل کنید تحویل جامعه داده شد.
آبا‌و‌اجداد داشته‌ و نداشته‌اش، همان متجاوزان (نه، ببخشید!) گیرندگان اولیه‌ی فلسطین بودند. آن‌ها خدا میلیارد شِکِل سرمایه‌گذاری کردند برای غصب سرزمین بیت‌المقدس (بالاخره دارندگیست و برازندگی!). هرچند که می‌دانیم این کار خیلی داشت اِشکِل! به دل نگیرید، ۶۰_۷۰ سال است دیگر، چیزی به اتمامش نمانده.
آن‌ها از همان ابتدا بنا را بر یکی بود، یکی نبودِ مردم فلسطین گذاشتند؛ اما از این بابت عذاب وجدان که بر فرق سرشان بخورد، ذره‌ای خجالت هم نمی‌کشیدند. خاک‌بر‌سرهای دیوار‌ ندبه‌ای.
بعد از رسیدن میراث از آن گور‌به‌گور مانده‌های چترباز به نتانیاهو، او نیز گرز و تیر و تفنگ و اسلحه بر زمین نگذاشت و با سردادن شعار (می‌کشیم‌و می‌کشیم‌و می‌کشیم) و در ادامه (ما به این کشتن و شکستن و بریدن خوشیم) خوش بود.

وی در همین یک‌سال‌واندی گذشته، خبرمرگش شب‌ و روز و سیاه و ‌سپید باریکه‌ی غزه را یکی نمود و خداییش دلش نیامد تا یک‌دل‌ سیر آن‌جا را بمباران نکند، چشم روی هم بگذارد. همین‌قدر مسئووول و همین‌قدر حیوان. زبان‌بسته!
خاطرم هست بزرگی -که به یاد نمی‌آورم دقیقا چه کسی بود- می‌فرمود نامیدن اسم حیوان بر اینان جفا بر حیوانات است. خب نمی‌گوییم حیوان، می‌گوییم پی‌پی و کثافت احشام و جهندگان و پرندگان. امید است که با همان‌ها هم محشور شود.