جنگ جهانی دوم با حمله هیتلر به لهستان آغاز شد. این جمله را هر ایرانی که پایش به کلاس سوم راهنمایی رسیده باشد، شنیده است. یک جمله و هزار یک معنی که به شما مربوط نمی‌شود، بهتر است بروید همین یک جمله را حفظ کنید. امتحانات شهریور ماه از آنچه فکر می‌کنید به شما نزدیک‌تر است.
خلاصه جنگ جهانی دوم آغاز شد! کشورهای دنیا با خواندن «من من، تو تو، کشیدم، کی رو؟» شروع کردند به یارکشی که کی توی تیم‌شان باشد؛ اما رضا پهلوی اعلام کرد: «پدرسوخته‌ها! روی ما حساب نکنید، ما نیستیم.» از اتاق نگارش حوادث متقربه و غیرمترقبه تاریخی اعلام می‌کنند: «لطفاً فحش را از اول جمله حذف کنید. این جمله مال مردم داخل ماخله، نه خارجکی‌های نایس چشم رنگی مو بور! توبه کن داداش!» (با یک ادیت جمع و جور) رضا پهلوی گفت: «روی ما حساب نکنید، ما نیستیم.» اعلام بی‌طرف کرد.
رضاخان همین‌طور که در بی‌طرفی به سر می‌برد، گهگاهی می‌داد برایش اخبار دنیا را بخوانند. البته خودش سواد داشت، فقط چون روزنامه‌های آن موقع بد خط بودند می‌داد برایش بخوانند. تا اینکه یک روز به روزنامه‌خوان خود گفت: «روزنامه‌خوان بگو ببینم، هیتلر شاخ‌تر از اونا نیست؟» روزنامه‌خوان که از داغ بودن تنور پخت صبح مطلع بود گفت: «بله اعلی‌حضرت حق با شماست.» بشکنی زد و گفت: «ایول می‌دونستم!»
پس دستور داد تلگرافی به هیتلر بزنند که «ما هم بازی، اونم توی تیم شما» قبل از زدن تلگراف وجدان رضا پهلوی گفت: «رضا سال‌هاست واسم تره هم خُرد نکردی. این‌دفعه، اون نمکی که با انگلیسی‌ها خوردی رو نزن زمین، بزنی زمین می‌ره بعدش می‌خوره توی سرت» او که از آن آدم‌های حرف وجدان گوش نکن بود، حرف گوش نکرد. می‌خواستی چیکار کند؟!
تلگراف فرستاده شد و رضاخان کیفور بود که با چه شاخی هم گروه شده‌ام تا اینکه خبر به انگلیسی‌ها رسید. انگلیسی‌ها که خودشان از آن نمکدان‌شکن‌های دوران بودند، به نزد رضاخان آمدند و گفتند: «ما که نمکدون همه رو می‌شکنیم تو اومدی نمکدون ما رو شکستی؟! برو چمدونت رو ببند و گو اوی از اینجا!»
خلاصه ماجرا اینکه ایران توسط متفقین اشغال و رضا پهلوی به جزیره موریس تبعید شد تا برود آخر عمری در آنجا به کارهای بدش فکر کند، علی الخصوص شکستن نمکدان انگلیسی که وی را از طویله به کاخ رساند.