راه راه: این روزها هیچ چیز به اندازه یک کتاب شعر برای گروه کودک و نوجوان خوشحالم نمی‌کند؛ البته اگر سطح کمینه در رعایت وزن و قافیه را مراعات کرده باشد. اگر در لابلای  صفحه هایش بتوان حرف جست که بهتر! بس که سخیف و پر از ایراد شده کتاب های این گروه و متاسفانه فرزندان ما قرار است طبع هنریشان را با این کتاب ها آچارکشی کنند.

از این منظر باید بگوییم با کتابی روبه رو هستیم که دست کم از نظر فنی محکم است و مضامین خوب و بعضا نو و جذابی دارد. مشکل اصلی کار اما عدم انتخاب اوزان مناسب با مضامین است. در واقع مضامین کتاب، دغدغه‌های نونهال و نوجوان است که بشود مثلا حدود کلاس ششم تا حتی دهم. اما وزن ها معمولا از دو رکن افاعیلی در هر مصرع یا هر تناوب انتخاب شده؛ اوزانی هم وزن «یه توپ دارم قلقلیه»، «خوشا به حالت ای روستایی» و شاید با بیشترین تخفیف «باز باران با ترانه»!

بدون شک اگر سراینده محترم کتاب ادبیات مخاطبین هدفش را یک بار دیگر ورق بزند و به اوزان و زبان آثار دقت کند، خود را در مقابل یک محدوده سنی می‌بیند که حافظ و مولوی و سعدی و اهلی و جامی و… می‌خوانند و کودکانه ترین شعرشان «پیش از این‌ها فکر می‌کردم خدا» متعلق به مرحوم قیصر امین پور است.

کتاب «مرغ همسایه غاز است» را می‌توان به بوسه‌ای تعبیر کرد که مادری مهربان، در حیاط مدرسه، بر گونه فرزند عزیزش می‌نشاند و فرزندش، که حس خود بزرگ پنداری می‌کند، از این بابت گلایه‌مند است که در مقابل هم سن‌هایش خوار و خفیف شده.

این نگاره، کتاب را از منظر انتخاب وزن و لحن مناسب سن نونهال و نوجوان نمی‌داند و از منظر مفاهیم هم به دردبخور مخاطب کودک. شاید نهایتا بتوان اثربخشی کتاب را پیش‌نیازی برای ورود کودکان به دوران نوجوانی و آمادگی ذهنی برای بحران‌های پیش رو دانست. یا نهایتا با آن به کودکان آموخت که خواهر و برادر نوجوانشان را چگونه درک کنند تا  خیلی سر به سرشان نگذارد.