راه راه:  دستمزد در گذشته به چندرغازی گفته میشد که برای گذران امور از آن یاری میجستند. در برخی ادوار، تعبیر ‘آب باریکه’ هم برای این پدیده دیده شده است.
و البته علاوه بر گذران امور ، با قدری از ایشان، تشکِ زیر پا پُر مینمودند و به اصطلاح پس می اندازاندند! برای روز مبادا. تا اینکه جارچیان جاریدند که ایهاالناس تشک ها را خالی نموده و چرک کف دست هایتان را برای ما بیاورید! (بسکه حواسشون به نظافت بود!) این شد که پول از زیر پای مردم به اتاقک هایی منتقل شد که آنرا بانک میگفتند.

بانک از آن کلمات فرنگی بود که کسى روی کنکاش هاى بی سوادانه در حوالی اش را نداشت، چرا که هم از شما چرک زدایی فرموده بودند، و هم ماهانه بهره ای کف دستتان میگذاشتند، دیگر زیاده خواهی و زیاده پرسی ز چه روی! و این چنین شد که “بانک و ما ادراک مالبانک ” بر قوت خود باقیست…!

حالا چندیست غاز های برخی، رشد فزاینده ای نموده و ‘چندرشترمرغانی’ شده اند لامصب ها! و آن اتاقک های چرک نگهدار هم، رویش مستمری دارند و برای خودشان دم و دستگاهى به پا کرده اند و از آن ها مدیرانی سر برمیاورند بسی زحمت کش و بسی شترمرغ پرور! در این میان کارمندانِ دستمزد بگیر اصیل، همچنان با غازهاى مذکورشان سر و کله میزنند!

و از قضا آب باریکه ها کمی قطره چکانی شده اند، که یحتمل برای کمبود آب و خشکسالیست. حال علی رغم این حوادثِ کاملا طبیعی، زحمت کشانی نیز در این میان دیده شده اند که دستبرد های مکرر خیرخواهانه ای به جوی های مذبورِ این جماعت مظلوم میزنند و به ایشان ‘ذخایر الدوله’ میگویند. که جا دارد هم چون عهد قاجار ، قدرالسهمی نیز بابت این القاب واصله تقدیمشان شود!