راه راه: روزی روزگاری در سرزمینی دور، مردمانی زندگی می کردند که خیاط خانه ای داشتند. این خیاط خانه دست ‏مردمان سرزمین پانگلیص و جامریکا بود و مردمان سرزمین دور، نمی توانستند از خیاط خانه استفاده کنند.تا ‏آنکه یک روز #مردم از این وضعیت خسته می شوند و خیاط خانه ی خودشان را می خواهند.مردم به خیاط ‏خانه می ریزند و”پانگلیصی”ها و”جامریکایی”ها را بیرون می کنند و اسم سرزمینشان را”شیران” میگذارند‎.
بعد قوانینی در  شیران گذاشته می شود که افراد خیاط خانه ، حتما باید شیرانی باشند و مردم هر۴سال یک ‏بار می توانند بیایند و افراد خیاط خانه را انتخاب کنند‎.
همچنین هر ۴سال می توانستند بیایند و درخواست یک لباس نو را بدهند‎.
سال های اول که هنوز جامریکایی ها در سرزمین بودند،خود را گریم می کنند و به عنوان یک شیرانی وارد ‏خیاط خانه می شوند‎ .
‎ ‎یکی از جامریکایی ها مدیر خیاط خانه می شود‎.
این جامریکایی ها لباس های مخصوصی درست می کردند.خاصیت لباس این بود که با پوشیدنشان اشعه ای ‏جلوی چشم مردم را می گرفت که باعث می شد جامریکایی ها قابل شناسایی نباشند.جامریکایی ها در این ‏مدت دستگاه های زیادی را در خیاط خانه خراب کردند و کارمندهای زیادی را کشتند و کسی نفهمید‎.
تا آنکه یک روز مردمانی که چشم های قوی تری داشتند متوجه اشکال فنی در لباس می شوند و فریاد می ‏زنند و بقیه را خبر می کنند‎.
مردم که انگار تازه از خواب بیدار شده باشند همراه می شوند و از مسئولین شیران در خواست اخراج ‏‏”جامریکایی هایی که با گریم شیرانی آمده بودند” را می دهند‎.
جامریکایی مدیر اخراج می شود،اما مردم ۸سال می جنگند تا می توانند جامریکایی های گریم شده را از ‏شیران بیرون کنند‎.
اگرچه مردمی که مورد اثابت اشعه لباس ها بودند در این مدت جانشان را از دست دادند ‏‎
و بعضی ها به بیماری های خاصی مبتلا شدند که درمانش تا امروز هنوز ادامه دارد‎…‎
ادامه دارد…‏