راه راه: هر جور حساب می کنم نمی شود! نمی شود که آدم با یک دست دوتا هندوانه بردارد. بالاخره آدم باید یا کاری را انجام ندهد، یا وقتی شروعش کرده، نا تمام ول نکند و سراغ کار دیگری برود. توان آدمیزاد مگر چقدر است؟ اگر بنا باشد چند تا کار را با هم و همین جوری الکی و کشککی انجام داد، من هم می روم وزیر می شوم! بعدش می آیند عیب و ایراد می گذارند روی بچه مردم که فلانی نتوانست و استعفا داد. اصلاً می خواهم بدانم گر تو بهتر می زنی، چرا نمی ستانی؟! خب معلوم است؛ چون نمی توانی! اصلاً از محالات است که بتوانی.

خب وقتی اسم وزارتخانه را می گذارند «ورزش و جوانان»، این بدبخت ذلیل مرده چه گناهی کرده؟ به ورزش می رسد، صدای جوانان در می آید. به جوانان می رسد، توپ ورزش پنچر می شود. ایضاً همین وزارت فرشاد (فرهنگ + ارشاد)؛ این وزیر بی نوا بیاید چه کند؟ به فرهنگ بپردازد یا به ارشاد مشغول باشد؟! وزارتخانه باید یک اسم داشته باشد تا تکلیف وزیر با خودش مشخص باشد. نه اینکه مثلاً بیاییم اسم وزارتخانه را بگذاریم «تعاون، کار و رفاه اجتماعی»، بعد توقع داشته باشیم که یک نفر آدم بتواند هم به فکر کار مردم باشد، هم تعاونی ها را سرپا نگه دارد و هم در جهت رفاه جامعه تلاش کند. معلوم است که فردا این یکی هم پس می افتد و استعفا می دهد. اصلاً تا الآنش هم حسابی مردانگی کرده که پای کار مانده.
من مرده، شما زنده. فردا روز اگر دید یکی یکی وزرای همه وزارتخانه هایی که اسم مرکب دارند، استعفا دادند و رفتند، بدانید ایراد از کار است نه کارگر. بنده که پیش بینی می کنم قبل از همه، همین علی آقا ربیعی استعفا بدهد، بعد وزیر «علوم، تحقیقات و فناوری»، بعد وزیر «صنعت، معدن و تجارت»، بعد… روزی می رسد که در مملکت فقط هفت وزارتخانه و هفت وزیر می ماند: کشور، اطلاعات، دادگستری، جهاد کشاورزی، نیرو، نفت و امور خارجه. تازه جهاد کشاورزی را هم زیرسیبیلی رد کردیم، فکر کرده‌اند «و» را بردارند یکی می شود، نخیر آقا. کشاورزی که با جهاد جمع نمی شود، مخصوصاً در این دولت که کلاً جهاد با هیچ چیز جمع نمی شود!

پ.ن: این متن را نوشته بودیم که خبر دادند وزیر آموزش و پرورش هم استعفا داده؛ بیا! این هم شاهدی دیگر بر ادعای ما. یا آموزش یا پرورش دیگر!