راه راه: نشسته بودیم توی مترو و داشتیم از مناظر لذت می‌بردیم. قطار همین طوری می‌رفت و ما هی از مناظر لذت می‌بردیم. (حالا با خودتان نگویید طرف ندیده است، مترو که منظره ندارد؛ منظورم قطار بین شهری‌ست…)
دو عدد خانم پیرزن سانتی مانتال روبروی ما نشسته بودند و هرزگاهی کِرمی چیزی (قطعا نیازی به توضیح چیز نیست!) از کیفشان در میاوردند و می‌مالیدند به سر و صورتشان.

یکیشان هم مدام می‌گفت “امان از این آفتاب که پدر پوست ما را درآورده و آن یکی هم طوری تآیید می‌کرد و با پشتِ چشمِ نازک به ما نگاه می‌کرد که انگار این هم تقصیر دولت قبل است…(آخر قیافه حقیر شبیه دولت قبلی‌هاست)
هرچند من خیلی تآثیریک خط مداد، آن هم دور چشم و آن رنگ قرمزها که دور دهن می‌کشند را بر نفوذ آفتاب نفهمیدم…

همین حاج خانم مذکور پس از چندی دوباره کرمی به صورتش زد و با نگاهی کارشناسانه به مسائل منطقه چنین اظهار داشت ” دلیل اینکه در کشورهای جهان سومی(یعنی ما)، پوست خانم‌ها خیلی زود پیر و خراب و آفتاب سوخته می‌شود، این است که باقی قسمت‌های بدنشان پوشیده است و همه آفتاب می‌خورد توی صورتشان”
آن یکی هم از آن پامنبری‌های اهل حال؛ چنان سری از تآیید تکان می‌داد که گویی پرزیدنت روحانی دارد درمورد گشایش‌های اقتصادی پس از برجام صحبت می‌کند.

هی جلوی خودم را گرفتم که چیزی نگویم…
هی گرفتم…
انقدر گرفتم تا به مقصد رسیدم و پیاده شدم وگرنه معلوم نبود از احترام به موی سفید و سن و سال چیزی می‌ماند یا نه؟!
در تحلیل جمله آن حاج خانم اولی باید گفت: ” هرکسی سهم مشخصی از آفتاب دارد که اگر نگذارد یا نگذارند!! این مقدار به همه جای بدنش بخورد، همه سهمش با شدت بیشتری می‌خورد به جاهایی که باز است و موجب آفتاب سوختگی می‌شود. یک چیزی‌ست شبیه یارانه؛ سهمت را می‌دهند و خودت تصمیم می‌گیری چگونه و کجا مصرفش کنی…

من که خیلی چیزها بهم اضافه شد، امیدوارم چیزهایی نیز به شما اضافه شده باشد.