راه راه: این روزها یک نوع مرگی شایع شده است بنام ابراز نگرانی نکردن. یعنی اگر خبری را بشنوند و خودشان را کاسه داغ تر از آش نکنند انگار می میرند. همین یکی – دو هفته گذشته یک سری درگیری هایی در فلسطین رخ داد که گویا افرادی هم در آن درگیری کشته شده بودند.(حالا از صحت و سقم ان خدا خبر دارد) متاسفانه در این باره چنان حرف وحدیث درست شد که بیا و ببین. شما فکرش را بکن وزیر خارجه ای برود خبرها را پیگیری کند، بعد گوشی تلفن را بردارد، بعد دنبال شماره آن یکی وزیر خارجه بگردد، پس از کلی سرچ و اسمس به دیگران، شماره تلفن را پیدا کند، بعدش با آن همه مشقت تماس حاصل کند و بعد از کلی احوال پرسی دائما ابراز تاسف ونگرانی بکند،اوووه، که چه؟ که در این درگیری ها چند فلسطینی غیر نظامی کشته شده است فکرش را بکن.من که کفم برید. تازه کار را به جایی می رسانند که جلسه شورای امنیت سازمان ملل هم برگزار می شود. یعنی خود آن کودک کشته شده فلسطینی هم راضی نیست اینگونه سورپرایزش کنند. این حجم از حس همذات پنداری در سران سیاسی دنیا بی سابقه است. شما یادتان نمی آید قدیم یکهو در یک جنگ جهانی شصست میلیون ادم به فنا می رفت، کک وزیر خارجه ای هم نمی گزید. حالا این اوشکول-موشکول بازی ها پیش جنگ جهانی ترقه بازی هم بحساب نمی آید. اصلا در این کشورها یک بچه در یک زنگ دبیرستان همینقدر آدم میفرستد روی هوا. این سوسول بازی ها که اینقد شلوغ کردن لازم ندارد. اخر تشویش اذهان عمومی تا کجا؟ تازه نباید اینقدر قضیه را جدی گرفت. اینها هفتاد سال است که کارشان همین است. از قدیم گفته اند همسایه با همسایه دعوا کند ابلهان باور کنند. شاید باروتان نشود ولی دیپلمات ها پا را فراتر گذاشتند وبعد از مدت ها کار طاقت فرسا، حتی توئیت هم در این موضوع منتشر کرده اند. گفته شده بعد از این قضیه همه پرهای توئیتر ریخته است. الان وضعیت طوری شده است که مقامات اسرائیل بشدت از توئیت ها و تماس های تلفنی سیاسیون دنیا گرخیده اند. و دائما روی تخت خوابشان باران می بارد. به بعضی از این دیپلمات ها هم که مسبب این اوضاع هستند باید گفت کمی هم شعور دیپلماسی و روابط خارجی هم خوب چیزی است. تازه جدای از این مسائل این همه اخلاقیاتی که این وسط زیر پا گذاشته میشود را چه میگوئید؟ چرا هیچ کسی نگفت که ناسلامتی اسرائیلی ها مراسم داشتند، مهمان دعوت کرده بودند،جشنشان را کوفتشان کردند. حالا گیرم خونی از دماغ کسی هم بیرون آمده باشد کجای اخلاق میگوید بروید ابروی هم را اینور وآنور بریزید و قشقرق به پا کنید. فکرش را بکنید اگر کسی به شما حمله بکند و مردم شما را بکشد شما راضی می شوید کشور های دیگر اینقدر شلوغ بکنند و چراغشان را از خانه به مسجد روا بدارند؟ علم روابط بین الملل می گوید دوران این ننه من غریبم بازی ها به اتمام رسیده است. باشد که شعور برخی ها برسد.