راه راه: طبق تعریف مرکز آمار «شاغل» کسی است که در قبال انجام کاری حقوق‌ بگیرد، یا اینکه خودْ اشتغال باشد. البته استثناءهایی هم در تعریف قائل شده است؛ مثلاً فرزندانی که در خانه یک لیوان آب به پدر خود می‌دهند، حتی اگر حقوق نگیرند شاغل محسوب می‌شوند. دیده شده یک دختر مظلوم با دادن یک لیوان شربت سکنجبین به پدرش طوری به اقتصاد خانواده کمک کرده که هنوز هم حرفش بر سر زبان‌هاست. کارآموزان و محصلان و تمامی کسانی که در نیروهای مسلح اوقات خود را می‌گذرانند هم شاغل اند. با این تعریف و این استثناءها پرواضح است که یک کاربر اینترنتی با حضور ۱۰۰۰ دقیقه‌ای در هفته، نه‌تنها بیکار به شمار نمی‌آید بلکه باید به او سختی کار هم تعلق بگیرد. حتی با اعمال فیلترینگ، فوق‌العاده سختی کار هم حق مسلم اوست. کاربری که خوداشتغال است و برای سرگرم کردن خود، در شبکه‌های مختلف فعالیت می‌کند و بعد از فیلترینگ، پیام‌ها را از پیام‌رسانی به پیام‌رسان دیگر منتقل می‌کند و ۶۰ دقیقه از هزار دقیقه را هم صرف آموختن علومی چون: «چی بپوشم که اضافه وزنم به چشم نیاد؟»، «آخرین عکس از مدل لبخند یک بازیگر؛ لینکو بزن به تو هم یاد می‌دیم» و انواع فال‌های گروه مهناز جون و حومه می‌کند و با سلاح انگشت شصت، در خط مقدم مراقبت از خاک خوردگی گروه‌های خانوادگی و دوستانه حضور فعال دارد و برای آن در هفته ۱۶ ساعت وقت می‌گذارد (بیشتر از ساعت کار یک کارمند پاره‌وقت) قطعاً جزء آمار چندشغله‌های مملکت است. حالا اینکه حقوق نمی‌گیرد فدای سر آن مسئول چند سمتی، از بی‌عرضگی خودش بوده که از فرط زیادیِ سرگرمی و شغل‌های موجود در کف جامعه نتوانسته یک تفریح مناسب یا شغل برازنده برای خودش پیدا کند.