راه راه: قاچاق در ابتدا کار هر کسی نبود و به هر چیزی هم نمی‌شد گفت قاچاق!
قبلاً قاچاق خلاصه می‌شد در قاچاق انسان و بس. اما الان قاچاق آن ابهت و هیبت قبل را ندارد. حتی اوضاع اینقدر وخیم شده بود که تا چند سال پیش اسم قاچاق که می‌آمد ذهن‌ها به سمت ظروف آشپزخانه، فیلم‌های ویدیویی یا حداکثر فرش می‌رفت. تا اینکه از آن شرایط بحرانی فاصله گرفتیم و کم کم به دوران طلایی قاچاق نزدیک می‌شویم. هرچند الان هم با بردن نام قاچاق، انسان به ذهن نمی‌آید ولی سوخت، مواد غذایی و… هم بد نیست.

البته هستند کالاهایی که از سوی مسئولین به تازگی مجوز ورود به کشور و حضور در جمع کالاهای قاچاق را دریافت نموده‌اند. -مثل کلاه‌گیس، که انصافاً کشور نیازمند آن بود. احساس بدی به انسان دست می‌داد وقتی به هر طرف نگاه می‌کرد و سرهای بدون مو را می‌دید. -یا مثلاً خاک رس، که هر عقل سلیم و هر انسان وطن پرستی ضرورت آن را می‌فهمد، کی دلش می‌آید خاک رس‌های کشورش تمام شود؟!

-یا زغال، که درست است قبلاً نبودش فقدان بزرگی محسوب نمی‌شد اما اکنون ارزشش با ارزش نان برابری می‌کند. یا لوازم آرایشی که نبودش کشور را به تعطیلی خواهد کشاند.

شیوه‌های قاچاق هم دگرگون شده است و دیگر خیلی کم شاهد حیوانات زحمت‌کشی چون اسب و قاطر هستیم، از مسیرهای سخت هم خبری نیست. امروزه قاچاقچی محترم، خیلی شیک و مجلسی با کانتینر از گمرگ عبور کرده و برای مامور مربوطه هم بوقی خارج از بوق‌های مرسوم زده و مامور را به رویا می‌فرستد و با دنده سنگین عبور می‌کند.

مسئولین هم که از ضرورت وجود این کالاهای اساسی آگاهند، با طرح‌های نوازشی مثل طرح شبنم، سعی در تشویق قاچاقچیان گرامی دارند تا کشور را بدون این کالاها نبینیم. البته کسانی هم هستند که گلایه می‌کنند چرا مسئولین اجناس کشف شده را از بین نمی‌برند. بعضی‌ها چطور می‌توانند اینقدر بی‌رحم باشند، بالاخره برای آن کالاها هم یک عده عرق ریخته‌اند و یک عده با زحمت بیشتر آنها را وارد کشور کرده‌اند. بهترین کار فروش این کالاها در کشور است کاری که مسئولین به آن واقف هستند. چرا کالایی که تولید شده را از بین ببریم که بعد به جوانان خودمان سختی بدهیم که دوباره همان را تولید کنند؟!