راه راه: بسمه تعالی

ورزشکاران پارالمپیکی ما، مانند دوره های قبلی مسابقات، آن چنان افتخار آفرینی و مدال آوری می کنند که گاهی اوقات سرود «نام آوران دلاوران به نام یزدان» ورزشکاران با هم قاطی می شود. مثلا یک تیرانداز ما، مدال طلا می آورد و برایش سرود پخش می کنند؛ سرود که به نیمه می رسد وزنه بردار ما رکورد المپیک را می شکند و بروبچه های تلوزیون، سرود جدید را پخش می کنند و فراموش هم می کنند سرود قبلی را قطع کنند؛ یعنی اوضاعی می شود.
بعضاً هم پیش می آید که توی شلوغی های مدال آوری، یک ورزشکار از قلم می افتد و تلوزیون فراموش می کند برایش سرود پخش کند؛ وقتی هم ورزشکاران بر می گردند، می بینند ای دل غافل! این بنده خدا را از بیخ فراموش کرده بودند؛ این طور می شود که بعد از گذشت دو هفته از اختتیامیه پارالمپیک یک مرتبه وسط سریال، برنامه قطع می شود و سرود و تبریک و باقی ماجرا ها!

خوبی این افتخارآفرینی ها، این است که درست بعد از مسابقات المپیک واقع شده است. یعنی به حمدلله مسئولین طوری برنامه ریزی کرده اند، که هر چه «از ارزش هایش کم نشد» و «این ورزشکار تمام تلاشش رو کرد» و «ان شالله در المپیک های بعدی» به سرمان آمد، یک جا توسط پارالمپیک شسته شود و برود. حجم افتخارات به حدی است، که حتی ناکامی ها سال های قبل ورزش ایران نیز جبران می شود. مثلا همین چند شب پیش که فوتبال ۷ نفره مان، آرژانتین را ۳-۱ شکست داد، قشنگ داغ شکست دقیقه آخری مان به آرژانتین در جام جهانی برزیل، تسکین یافت. اگر ملت آرژانتین هم همتی می کردند و بعد از شکست در برابر ایران، به خیابان می آمدند و پای کوبی می کردند دیگر حسابمان پاک می شد و یر به یر می شدیم.
این افتخار آفرینی ها، محصول زحمات یک مجموعه بزرگ از نیروهای مختلف است. ما فقط یک ورزشکاری را می بینیم که مسابقه می دهد؛ اما در حقیقت عوامل متعدد دیگری هم پشت صحنه نقش دارند؛ البته منظور ما مربی و مسئول و این چیزها نیست. چرا که این عزیزان، بعضاً از خود ورزشکاران هم داخل صحنه ترند و به هیچ وجه پشت صحنه محسوب نمی شوند. منظور ما عزیزانی که با جان و دل زحمت می کشند، تا ورزشکاران ما شرایط لازم برای حضور در پارالمپیک را به دست آورند. تا چند دوره پیش، زحمت این مهم بر عهده جناب صدام حسین بود. نامبرده، یک تنه، تا چهار پنج دوره، موفقیت ما را در پاراالمپیک تضمین کرد. در این دوره های اخیر هم ماشین باکیفیت تراز جهانی ِ پراید، در این زمینه انجام وظیفه می کند. اگر هم خودروسازان ما، در این زمینه کم کاری کنند، ما چشم امیدمان به بلایای طبیعی از جمله سیل و زلزله است.

البته جای بسیار امیدواری دارد که اگر طبیعت هم از این بار، شانه خالی کند، باز هم هستند کسانی که برای برپایی این جشن بزرگ جهانی و رونق هرچه بیشتر رقابت های پارالمپیک، دست به کار شوند. عزیزان ما در دولت ایالات متحده آمریکا، رژیم صهیونیستی و یار تازه به جمع اضافه شده شان، عربستان سعودی، که بدون هیچ چشم داشتی در تمامی این سال ها، این زحمت را تقبل کرده اند، به ما امید می دهند که تا آن ها هستند هیچ گونه خللی در روند برگزاری این مسابقات پیش نخواهد آمد.
البته ما از این عزیزان درخواست می کنیم، که لطفا قضیه را شل تر بگیرند؛ چرا که هدف برگزاری المپیک معلولان است، و نه المپیک مردگان!