بر خلاف تصور عموم، «احمد شهید» گزارشگر ویژه سازمان ملل درباره وضعیت حقوق بشر ایران مسئولیتی فراتر از راپورت و چغلی داشته و معمولاً چیزهایی هم برای ابراز دارد برای خودش.

ابرازهای نامبرده با همکاری صمیمانه بیش از ۷۲ کارگروه تخصصی از جمله خانم ها «میم ر» از فرانسه و «ف کاف» از هلند و باقی حروف الفبا از سراسر اتحادیه اروپا آماده می شود. برخی واکنشهای اساسی وی را که عامل مهم نجات بشریت از نقض حقوقاش شده است مرور میکنیم:

یک- نشستن پای درد دل خانم مو فرفری رئیس آزادیهای یواشکی:
در این دیدار خانم رئیس آزادیهای یواشکی اظهار ندامت فرموده که: آقا به خدا من خودم عاشق مقوله حجاب هستم، اما مسئله ای که این وسط هست این است که این حجم موهای من زیر روسری جا نمی شود و در واقع مجبور هستم که اینجوری در تلویزیونهای خارج ظاهر شوم. منتهی حکومت ایران درکم نمی کند و به داخل راهم نمی دهند. خارج هم جای بدی است. زنده باد وطن.

دو- ابراز همدردی با شادی پهلوی:
این طفل معصوم که ماحصل ارتباطات محمدرضا پهلوی و آن خانم است، پس از پشت سر گذاشتن دوران کودکی و نوجوانی در غربت و بی پدری و بی مادری، خود به خود بزرگ شده و در حال حاضر تنها بوده و دارد گریه می کند. متأسفانه جمهوری اسلامی پدر و مادر نامبرده را پیگیری نمی کند.
با کسر ۱۰ میلیارد دلار از اموال بلوکه شده ایران میتوان به پاسخ شایسته ایران امیدوار بود.

سه- ابراز نگرانی از محدودیت منابع مالی:
منابع مالی چیز خوبی است و اصلاً درد ندارد. «نگرانی از وضعیت حقوق بشر در ایران» هم که شغل محسوب نمی شود تا آدم خیالش بابت حقوق و مزایا راحت باشد. (حالا گیرم هر از گاهی مبلغی هم از جایی برسد) پس دیدید منابع مالی چقدر مهم است؟

چهار- ابراز نارضایتی از فقر تئوری:
نظریه خانم «میم الف» با عنوان «اگه کاندیدایی که بهش رأی دادم برنده نشد، خاک تو سر کل سیستم» نشان ارتقای وضعیت اعصاب زنان ایران در حد یک مرد است، اما باید پذیرفت با مدرک تحصیلی دیپلم و صرفاً به علت شباهت به آن خانم و یا با اتکا به سوابق فرهنگی پدرشوهر و نقش آفرینی به یاد ماندنی در «پوپک و مش ماشالا»، آدم عمراً چیزی نمی شود و عقبه فکری و علمی هم خوب است.
لازم به ذکر است علیرغم تلاش بیدریغ نهادهایی همچون معاونت زنان و خانواده ریاست جمهوری، فقر تئوری، کمر جنبشهای زنان را تا نموده است.
در حال حاضر نیز دولت سعودی به عنوان رئیس کرسی حقوق بشر سازمان ملل متحد ضمن ابراز «آماشاللللا ببینم چیکار می کنید» به اقدامات آزادیخواهانه جامعه زنان ایران واکنش نشان داده است.

پنج- ابراز نگرانی از وضعیت زنان در بند:
علیرغم شرکت فعال زنان در بند در مواردی چون کمپین «۱۰ میلیون امضا برای آزادی خالکوبی دور بازو»- پویش «نه به مرد»- «اعتصاب غذای خشک برای رسیدگی به وضعیت بازیگران پناهنده به تلویزیونهای همسایه»- کمپین «نه به ظرفهای شام» و غیره، تاکنون پاسخ مطلوب از سوی حکومت دریافت نشده است.
این امر چنان خسارتی بر پیکره جنبش زنان محسوب می شود که شخص دبیرکل سازمان ملل متحد گفته اند بدهید خودم برایش ابراز نگرانی کنم.