راه راه: شما یادتون نمیاد، از آقاجون هم که بپرسید احتمالاً اونم یادش نمیاد. قبلاًها تعداد زیادی از هر “چیز” نداشتیم یعنی از هرچیزی یک یا نهایت دوتا یا فوق فوقش سه تا داشتیم. مثلاً فقط دوتا شبکه تلویزیونی داشتیم یا فقط دورنگ صابون داشتیم یا فقط دومارک شامپوی سر داشتیم و همین طور بگیر و برو عقب(چون مال گذشته است) خلاصه در اغلب موارد، انتخاب ما خیلی راحت و ساده، محدود شده بود بین دو یا سه مورد. یکی از این چیزها، قطار بود که فقط یک انتخاب براش وجودداشت. اونم همون قطار درب و داغون زمان حمله متفقین به ایران بود و هیچ انتخاب دیگه ای نداشتیم.

البته قیمت بلیط قطار برای یک مسیر چندتا بود یعنی مثلاً برای مشهد چندتا قیمت متفاوت داشتیم که در نهایت هممون توی همون کوپه ها و روی همون صندلی ها می نشستیم! دستشویی ها که خراب بود، مهماندارها هم که بعد از کنترل بلیط غیب می شدن تا مقصد… همین الان هم همینطوریه، فقط ی کم شیک و مجلسی شده! و فقط اسم قطاره که هر ۲۴ساعت، سه نوبت(صبح و ظهر و شب) عوض می شه و از حق نگذریم بعضی وقتا لباسهای مهمان دارها هم!

اما برعکس، یکی از چیزهایی که به طور استثنایی انتخاب زیادی براش داشتیم، غذا و خوراکی بود. یعنی تا دلت بخواد از هله هوله بچه دبستانی ها بگیر تا غذاها و خوراکهای رسمی و نیمه رسمی، ما انتخاب های مختلف داشتیم.

مثلاً برای ترشک پنج زاری، ما می تونستیم لواشک، زغال اخته، آلبالو خشکه، آلبالو خیسه و چندانتخاب دیگه داشته باشیم و خلاصه به اندازه همه قسمت های سریال یانگوم، فقط توی ترشک ما حق انتخاب داشتیم و همینطور بگیر برو جلو! (این مال گذشته نیست چون هنوز هم داریم!) یعنی شکرخدا هیچ وقت و در هیچ دوره تاریخی ایرانی ها از نظر غذا و غذاخوری و علوم وابسته، هیچ کمبودی که نداشتن هیچ، بعضاً دیده شده به خارج هم صادرات داشتن!

حالا آقایی که شما باشین بفرمایید که این قرارداد جدید وزارت راه وترابری رو با شرکت اتریشی برای ارائه غذا و پذیرایی در قطارها را باید کجای دلمون بزاریم؟ اونم تو این هاگیرواگیر فرورفتن نقض در پاچه برجام و رکود و تعطیلی کارخانه ها و بیکاری و تورم؟