جوانان سرزمین که با ریشخند از این اتفاق می‌گذرند و با خنده می‌گویند: «جوان روز نمی‌خواهد، فرصت می‌خواهد!» باید حواس‌شان جمع باشد که زورخانه که نیامدند! تازه رخصت هم نگرفتند بعد فرصت می‌خواهند! همین‌که سنگ نیندازند جلو پای جوانان و قانون بیخودی و نخودی نگذارند، خودش فرصتی گران‌بها برای جوانان است تا خود را شکوفا کنند.

در آن روزگار (اکثریت) مسئولین جوان بودند «هم به دل هم به شناسنامه»، آنها وِل‌کنشان به میز و صندلی ریاست اتصالی نمی‌کرد و چُنان از مادیات فارغ بودند که سرانجام جوانی‌شان به شهادت گره می‌خورد.