شاعر در مصراع نخست برای معرفی خودش از ضمیر مفرد استفاده نموده اما در مصراع دوم بلافاصله خودش را با کسی جمع بسته که در تبیین آن می توان گفت او با ظرافتی شاعرانه و غیر مستقیم به نفس اماره که همراه انسان است اشاره می‌کند.

به نظر می‌آید که او در بخش اول، چنین توبه کرده است: «توبه کردم که دگر می نخورم در همه عمر، بجز از امشبو فرداشبو» پس فرداشب و پسون فردا شب و پس پس فرداشب و ... حالا ببینیم چی پیش‌می‌آید و برنامه بچه‌ها.