خیلی خوب است که شعرتان را با آواز به مادر تقدیم کنید. نگران صدای احیانا ناخوشایند خود هم نباشید. مادر که قطعا لذت می‌برد بقیه هم فوقش برای چند لحظه گوش‌هایشان را می‌گیرند.

اخیراً فهمیده ام بسیاری از دردهای ما از نخواندن میراث علمی و ادبی خودمان است. این که راحت گول هر چیزی را میخوریم و ساده باور میکنیم و حکمت خیلی چیزها را نمیفهمیم اصلاً از ندانستنهای ماست. از بس که درسهای بیخودی غربیها را به نافمان میبندند اصلاً زمانی نمیماند برای حافظ و سعدی و مولوی... حالا باز هم خدا را شکر بعضی از این قدیمی های اهل ادب هنوز زنده اند و میتوانند ما را راهنمایی کنند!