فتنه 88 خودِ خودِ جبهه بود، اما در عوضِ «جنگ دوست داشتنی»، من هم می توانستم اسم این کتاب طنز را «فتنه ی دوست داشتنی» بگذارم؟! فتنه که دوست داشتنی نمی شود، هر چند خودِ خودِ خودِ جبهه باشد، و این تمام مظلومیت نسل مرا می رساند! نسلی که در فتنه ی 88 مردانه جنگید، اما نمی تواند و نباید فتنه را دوست داشته باشد، با همه این تفاصیل، نمی دانم من چرا فتنه را و مشخصاً فتنه ی 88 را دوست دارم؟!