پس صحیفهای ساختند از جمیع تواصی در باب پندهای متنوع اخلاقی، سیاسی، اجتماعی، انتزاعی، اشتباهی و الخ که آن را به حُرمت مرید ممتاز و مورد مکاتبه، ناموسنامه نام نهادند
شاهد از دیار غیب شعرش را رساند؛ این بیت احتمالا از زبان حال همان عاشق بینوایی است که توصیههای ایمنی را جدی نگرفته و جلوی خلق الله دیوان را گشوده. حضرت حافظ هم نامردی نکرده و گفته «در نظربازی ما بیخبران حیرانند»...