راه راه: شنیدم دولت با برداشتن یک صفر از واحد پول ملی یعنی ریال و تبدیل آن به تومان، موافقت کرده است. این خبر برای من خیلی لذت‌بخش بود. چون از بچگی تا همین امروز با صفر مشکل دارم. اولین بار این داستان با ساعت دیواری خانه شروع شد. من که تازه فهمیده بودم به ساعت یازده شب باید گفت بیست و سه، نه یازده، نمی‌توانستم درک کنم چرا به ساعت بیست و چهار می‌گویند صفر!
آن روزها خیلی زود گذشت و من وارد مدرسه شدم، اما اوضاع بهتر نشد. یک بار عروسی پسر خان‌عمو، من را در تمام طول روز پاییزی تا اواسط شبش مشغول کرد و با آن شرایط معلوم بود روز بعد نمی‌توانستم املا را خوب بنویسم. البته معلم هم حق نداشت کل برگه‌ی مرا خط بزند و به جای نمره‌ام یک صفر کله‌گنده سبیل‌دار! آن وسط بکشد. ولی کشید.
از آن زمان صفر همیشه کابوس اولم بود. حتی وقتی که به دانشگاه رفتم. دیگر از نمره‌ی صفر نمی‌ترسیدم چون درس‌هایم را خوب ‌می‌خواندم، مشکلم این بود که اساس زبان برنامه‌نویسی و کلا هرچیزی که به کامپیوتر ربط دارد، روی دو عدد «صفر و یک» بنا شده بود و این زجرآور بود. نمی‌دانم چرا کاشف «صفر و یک» از «یک و دو» یا «دو و سه» به جای «صفر و یک» استفاده نکرده بود و حتی نمی‌دانم چرا تمام شماره تلفن‌ها با صفر شروع می‌شوند اما حداقل امروز خوشحالم، خوشحالم که دیگر لازم نیست به بچه‌ام که روزی از من خواهد پرسید «بابا چرا ریال یه صفر اضافه داره؟» جواب بدهم.