راه راه:

اخیرا فیلمی در اخبار منتشر شد که نشان می داد سربازان آمریکایی در افغانستان تجهیزاتشان را تخریب می کنند. یکی از سربازان با آچار داشبرد ماشین مادر مرده را پیاده می کرد و هر جا کم می آورد لگد های محکمی به ماشین می زد تا داغونش کند (ما اینجا متوجه شدیم جنس آمریکایی هم با لگد خراب می شود)

عملیات تخریب طوری طراحی شده بود که مثلا بگویند دیگی که برای من نجوشد سر طالبان در آن بجوشد بهتر است. همه دنیا مشغول تماشای این صحنه ها بودند و حتی تعدادی از آمریکا دوستان دو آتیشه هم از خراب شدن جنس آمریکایی کلی دلشان ریش شد و کرونایشان عود کرد. در همین حین انتشار آمار تجهیزاتی که آمریکا برای طالبان به جا گذاشته بود کرک و پر همه را ریخت. ارزش کل تسلیحات باقی مانده ۸۵ میلیارد دلار بوده (۶۰۰ هزار قبضه سلاح گرم بی زبان، ۲۰۰ هواپیما و هلی کوپتر جنگی تپل، ۱۷ هزار خودروی نظامی و تعدادی هلی کوپتر بلک هالکی که از ۸۵ درصد کشورهای کل جهان است). مخمان سوت کشید!

خب خداروشکر آمریکا و طالبان هم به خیر‌ و خوشی روی خوش به هم نشان دادند. با این کار آمریکا معلوم شد آمریکا اول دست دوستی را دراز کرده و بدون اینکه کسی بفهمد و ریا شود کلی خرت و پرت نظامی برای طالبان به جا گذاشته است. با عملکردی هم که طالبان تا الان نشان داده معلوم است از آنهایی نیست که به دل بگیرد چرا تجهیزات دست دو به او انداخته اند. تنها چیزی که کمی نگران کننده است اطلاعات کامل به جا مانده از افغانهایی است که با آمریکا همکاری داشتند و ایالات متحده روی بقیه وسایل برای طالبان باقی گذاشته است. تجربه افغانستان نشان داد آمریکا یا چیزی نمی دهد یا اگر بدهد همه چیز را با هم می دهد. یک ضرب المثل آمریکایی هست که می گوید دوستی جدید دوستی های قبلی را می شورد و می برد.