ایران به عنوان یکی از طلایه داران فرهنگ سازی در رانندگی بود و به اعتبار پیشینه ی بسیار غنی در حوزه ی ران و رانندگی یکی از پنج کشور صاحب سبک در این زمینه می باشد. این مقاله سعی دارد به بررسی ۴ مورد از این سبک ها بپردازد.

سبک های رانندگی در ایران عبارتند از:

۱_ سبک درشکه چی

در این سبک، فرض بر این است که تنها کسی که در خیابان ماشین دارد و رانندگی بلد است شمائید و سایرین دراز گوش ران هایی هستند که گوسفندهایشان را فروخته و به دلایل نامعلومی که به این مقاله مربوط نیست به شهر آمده اند و متاسفانه فرهنگ لازم جهت جا خالی دادن در خیابان آن هم درست زمانی که شما دلتان میخواهد به چپ یا راست بپیچید را ندارند. اینجاست که شما میتوانید سرتان را از پنجره بیرون برده و فریاد بزنید: هو! درشکه چی! تو همون بهتر گوسفنداتو ببری بچرونی.!

۲_ سبک زیگزال / زیکزاک/ زیگزاگ

این سبک دلالت بر نوعی حرکت مارپیچی دارد که راننده در آن میتواند در شلوغ ترین مکان ها جهت انبساط خاطر خود و سایر رانندگان که گوسفند هایشان را فروخته و به شهر آمده اند، شروع به انجام حرکات نمایشی مارپیچی نمایند. شدت پیچ مار، ارتباط غیر مستقیمی با پهنای اتوبان و حجم ماشین ها دارد.

۳- سبک من و بوقم

راننده در این شیوه به درجه ای از مهارت رسیده است که میتواند تمام کارهای خود را با بوق انجام دهد. کارهایی ازقبیل گشایش ترافیک اتوبان ها، گفتن خسته نباشید به پرستاران در هنگام عبور از جلوی درب اورژانس بیمارستان، گفتن عبارت: هو! درشکه چی! تو برو همون گوسفنداتو بچرون؛ به کسانی که گوسفندانشان را فروخته و به خیابان ها آمده اند و …..

۴- سبک پشتک وارو

رانندگان این سبک، مهارت پرش از روی سر کسانی که گوسفندشان را فروخته و به شهر آمده اند را دارا بوده و در حین پرش قادر به انجام حرکات آکروباتیک و چرخشی هستند. علت علاقه آنان به این سبک هنوز کشف نشده اما به نظر می آید که سبک های قبلی تنوع خود را برای اینان نداشته و اینان تصمیم به ایجاد یک جهش در صنعت رانندگی نموده اند. از این رو اینان مردمانی خلاق تر از سایرین هستند.

لازم به ذکر است که رانندگان میتوانند به طور همزمان از چندین سبک استفاده نموده و مهارت خودشان را به رخ کسانی که گوسفندشان را فروخته و به شهر آمده اند بکشند.