راه راه: اوقات فراغت برای فرزندان هر خانواده حکم محفظه روغن موتور ماشین را دارد و باید پر شود. در غیر این صورت خطر افزایش بی رویه وزن آنها را تهدید می کند. این افزایش وزن به خاطر خوردن غذا نیست و تنها به خاطر حرص‌خوریِ هم‌نشینی با والدین خواهد بود و شایعه غم باد بودن چربی های بدن در افراد چاق را قوت می بخشد.
راهکار های گذارندن اوقات فراغت به اندازه تمامی انسان ها قابل اجراست. به همین خاطر تنها به دو عدد از آنها که بیشترین قدمت را از لحاظ تاریخی فرهنگی هنری اجتماعی اقتصادی سیاسی در خانواده های ایرانی دارند و از زمان مهاجرت آریایی ها به فلات مرکزی ایران استفاده می شوند به صورت خلاصه و نیو فیس پرداخته می شود.
ورزش: می توانید فرزند خود را در کلاس های ورزشی ثبت نام نکنید. بلکه او را مجبور کنید تا خودش برود و در کلاسها ثبت نام کند. اما مسئله ای که پیش می آید این است که فرزند خود را در چه کلاس هایی ثبت نام نکنیم؟ سه عدد از این کلاسها را عبارتند از:
– بوکس شطرنج: این ورزش در یازده دور با ضربات متدوال مشت و حرکت دادن مهره ها بر روی صفحه شطرنج به صورت همزمان برگزار می شود. در این ورزش به فرزند شما آموخته می شود که چگونه گاهی از اوقات زور بر تاکتیک غلبه دارد و چگونه گاهی از اوقات هم تاکتیک به زور می بازد. در نهایت فرزند شما یا با مات کردن، یا با ضربات بوکس و یا با نظر داور (که امیدواریم دایی یا عموی او باشد) در مسابقه پیروز می شود.
– بوتائوشی: در این ورزش هر تیم که ۱۵۰ بازی کن دارد از ۷۵ مدافع و ۷۵ مهاجم تشکیل شده تا ستون تیم مقابل را تخریب کند. آمار ها نشان از افزایش ۷۹ درصدی کار اورژانس در فصولی است که این ورزش در ژاپن انجام می شود. این بازی به فرزند شما خواهد آموخت که کار گروهی و تیمی چیزی به غیر از داستان چوب شکستن فرزندان بالای سر پدر پیر است.
– یوکیگاسن: این ورزش با گوله‌های برفی است و در ژاپن رواج دارد. در این ورزش هر تیمی مقدار کمتری گوله برفی بخورد برنده است. اما معلوم نیست این گوله خوردن از کجا مشخص می شود چون برف آب می شود. ولی خب حتما کسی به نام داور وجود دارد تا به شمارش گوله‌های نوش جان شده بپردازد. از آنجا که ما در کشور برف چندانی نداریم و فرزند شما در آموزش این بازی خطری برای جان شما ندارد، توصیه می شود که فرزندان خود را برای این کلاس ثبت نام کنید.
کلاس های زبان: معلوم است که با این حجم از سفر های خارجی، نیاز ایرانیان بیشتر از هر کسی به زبان های خارجه و غیر مادری احساس می شود. چند عدد از این زبان ها که اهمیت بیشتری دارد شمرده می شود:
– آرچی: یکی از زبان های عجیب دنیاست که توان ایجاد اعجاب آور بیش از یک میلیون فعل را دارد. آرچی نام یک روستا در روسیه با ۱۲۰۰ نفر جمعیت است. با وجود این که امکان سفر به این روستا هفتاد و پنج درصد زیر صفر و علاقه فرزند شما به این زبان کم از احتمال سفر به آن ندارد، ولی می‌تواند وقت فرزند شما را پر کند و خدا را چه دیدی؟ شاید روزی سفر به آرچی لاکچری شد.
– یوپیک: زبان ساکنان آلاسکای غربی و سیبری‌است. آموزش این زبان به دلیل سختی بسیار و آوا و نوا های جورواجوری که دارد، می تواند وقت فرزند شما را حتی تا پس از ازدواج پر کند. پس با خیال راحت فرزند خود را به معلمان زبان یوپیک بسپارید.
– سنیتلز: اگر میخواهید فرزند خود را از سر خود باز کنید و او را به یکی از ناشناخته ترین جاهای جهان بفرستید، این زبان توپ ترین گزینه است. این زبان متعلق به منطقه ای در هند است که تا الان کسی موفق به حضور در آنجا نشده و تنها توانسته اند رنگ به آنجا صادر کنند. توضیحات بیشتر در مورد این منطقه مو بر اندام نویسنده سیخ کرده است که از آن حذر می کند.

تمام این ورزش ها و زبان هایی که شمرده شد در صورتی برای شما مفید است که مکان آموزش آنها را بیابید. وگرنه باید بروید فرزندان خود را در همین کلاس های کاراته و جوجیستو و موی تای و انگلیسی و فرانسه و آلمانی ثبت نام کنید. به همین خاطر به تمامی کانون های فرهنگی و باشگاه های ورزشی هم پیشنهاد می کنیم آموزش این ورزشها و زبان ها را در دستور کار تابستان خود قرار دهند.