راه راه: آقایان! برادران! خواهران! دختران! پسران! مسئولان محترم! به خدا که ظلم عاقبت ندارد. خوردن مال دیگران نه تنها شما، بلکه هیچ کس دیگری را خوشبخت و عاقبت بخیر نکرده و نمی کند. چرا فکر کردید اگر مال کسی را خوردید، سعادتمند می شوید؟! به جای اینطرف و آنطرف نگاه کردن و کج و کوله کردن دهان و ابرو، بیایید مثل انسان های متمدن و دموکرات (یا جمهوری خواه، فرقی نمی کند) حق این آمریکای بدبخت ذلیل شده را بدهید برود پی کارش! گناه دارد یتیم مانده! بر سر آن قضایای ۲۸مرداد ۱۳۳۲ که هرچه لات و چاقوکش و پری بلنده و غیره و اینا بود را ریختند در خیابان ها تا دولت وقت را استعفا بدهند و شاه تان را که فرار کرده بود تا کمی استراحت کند، بازگرداندند و هزینه های کودتا را تا قِران آخر از جیب سیاه خودشان دادند(جیب سفید مال کارهای دیگر بود) شما چه کار کردید غیر از چند پیت نفت و حقوق چندده هزاردلاری به چندده هزار نفر از مستشاران آمریکایی؟!

بعد از آن هم که به جای آن چندپیت نفت، کلی اسلحه و مهمات و تجهیزات نظامی و مستشارنظامی برایتان فرستاد، برداشتید رفتید در ظُفار و مصر و جاهای دیگر با این و آن جنگیدید و بازهم که مهماتتان تمام شد، برایتان فرستاد و بازهم شما یک ریال پول ندادید! طفلک با این همه بی مهری که از آریامهر دید، بازهم بی منت آمد برایتان ساواک درست کرد و چندتا هم شکنجه به عنوان اشانتیون به آنها یاد داد تا حالش را ببرید! ولی حیف که دستش نمک نداشت! حتی تعداد متنابهی از معادن نمک و آلومینیوم و یک سری مواد بی ارزش دیگر را خالی کرد تا جا برای پارک ماشین هایتان بازشود، به کشورهای دیگر پول داد – از همان جیب سفید که گفتم – تا بیایند و وسایل کهنه و به دردنخور قدیمی که جلوی دست و پایتان بود را با هزار مشقت دربیاورند و ببرند ولی دریغ از یک دینار پول رایج مملکت که شما داده باشید به این فلک زده ها!

آخرش هم که زدید میخچه ثبات منطقه اش را درآوردید فرستادید برود لای دست پدرش، نه تنها هیچ نگفت بلکه به همه جاسوسان و وابستگان خودش گفت که با پس فرستادن هواپیماها، رادارها، شمش های طلا، چمدان های عتیقه و باقی تسهیلات مدرن نظامی و غیرنظامی به آمریکا، تاجایی که می توانند به حرکت مردمی ایران کمک کنند. برای اینکه اعصابتان خرد نشود هم شاه و اراذل و اوباش دوروبرش را با همه ثروتی که دزدیده بودند همانجا نگه داشتند و پس ندادند.

آنوقت شما چه کردید؟! هان؟! رفتید ریختید توی سفارتخانه شان و هرچی مدراک و اسناد جاسوسی و خرابکاری و ترور و کثافتکاری و خیانتکاری و بوق و بوق آمریکایی ها را درآوردید ریختید روی دایره… خوب هرکی باشد عصبانی می شود و حداقل خودکاری پرت می کند یا ایمیلی می فرستد! ولی این کابوی های متمدن یک کلام اگر حرفی زده باشند. حتی خیلی ها شاهد هستند که چندتا بالگردجنگی و بمب افکن و کماندو را داشتند می فرستادند بیایند تهران، تا کمک بیشتری به حرکت مردمی شما کرده باشند ولی ظاهراً راهنمای ایرانی آنها – تیمسار نمی دونم چی! – که کلی هم پول بابت این کار گرفته بود، راه را گم کرد و وسط بیابان طبس همگی یادشان رفت نفس بکشند! آن وقت یادتان هست رییس جمهورشان چه کرد باما؟! به جای اینکه عصبانی بشود و پول کمک نظامی را از ما طلب کند، زنگ زد به صدام و گفت: تو نزدیکتری، خودتو برسون ایران، زمیناشونو شخم بزن، آتیش روشن کن تا بیام! یواشکی هم یک هزار دلاری نوی نو فروکرد داخل جیب پیراهن صدام برای شیرینی بچه ها!

قدر دونستید؟ معلومه که نه! هی گفتید مرگ بر آمریکا! اون طفلک هی پول داد به گروهک های مختلف تا به حرکت مردمی شما کمک کند، شما هی گفتید مرگ بر آمریکا! ملت هم اینقدر “تشکرنکن” آخه؟!! اصلاً همه اینها به کنار. وقتی برای کمک به عراق – که حق همسایگی به گردن شما داشت – چاه ها و دکلهای نفت شما را زد، چرا تشکر نکردید؟! زد هواپیمای مسافربری شما را روی خلیج فارس منفجر کرد و چهارصد نفر زن و بچه و بزرگ و کوچک را کشت چرا قدر ندانستید؟ حالا بگذریم از کارهای کوچک و بزرگ دیگر مثل تحریم های اقتصادی و پزشکی و تقویت گروه های تروریستی کنار مرزها و حمایت از قاچاق موادمخدر به داخل کشور!
مگر همین آمریکای طفلکی نبود که دوبار با آتش زدن سطل های زباله و برخی جاهای دیگر، سعی کرد توجه شما را به زباله ها و تاثیر منفی آنها در زندگی انسان جلب کند؟ خوب چرا حقش را نمی دهید برود به زندگی اش برسد؟ به خدا این پول ها خوردن ندارد! حق آمریکا را بدهید لطفاً! از من گفتن بود، حالا خوددانید!