راه راه: شما یادتون نمیاد! قدیم‌‏ترها اوقات فراغت – یا اوغات فراقت – مردم با وسایل و پُرشدنی‏‌های دیگری پر می‏شد غیر از چیزهایی که امروز مردم توی اوقات فراغت‌شان می‏‌ریزند. مثلاً بعضی‏‌ها کوکوسیب‏‌زمینی می‌‏پختند و دست خانواده را می‏‌گرفتند و می‏‌رفتند توی بوستانی، بلواری، حومه‏‌ای، جایی می‌‏نشستند و ضمن شکاندن تخمه و بازی گل‏‌کوچیک با پیژامه راه‌‏راه، لقمه‌‏های کوکو را با یا بدون سبزی می‏زدند به بدن و حالش را می‏‏‌بردند. یا همگی هماهنگ می‌‏شدند و می‏‌رفتند خانه عمو و دایی و عمه و اینها و دورهم می‌‏نشستند سریال آیینه یا آیینه عبرت یا زنگ‌ها برای که به صدا در می‌‏آید را تماشا می‏‌کردند و ضمن گند زدن به خانه میزبان و کثیف کردن همه ظرف‌های جهیزیه خانمِ خانه، می‏‌گفتند و می‌‏خندیدند و گاهی مشکلی هم از جوان‏‌ترهای فامیل حل می‏‌کردند. پولدارترها اما می‏‌رفتند شهربازی یا مسافرت‌های علمی – تفریحی و آنجا به یک چیزهایی می‏‌خندیدند و بالاخره دورهم شاد بودند.

خیلی پولدارترها که کمی تا قسمتی باکلاس‏‌تر هم بودند می‏‌رفتند سیرک.

البته من تا همین حالا یکی از این نوع را از نزدیک ندیده‏‌ام اما چندتایشان را در فیلم‌ها دیده‏‌ام. خلاصه که در سیرک یک سری آدم و یک‏‌سری حیوان دست به دست هم می‏‌دادند تا این پولدارهایی که باکلاس هم بودند را بخندانند یا بترسانند یا شگفت‌‏زده کنند و پولشان را بگیرند و راهی‏‌شان کنند بروند.

از شما چه پنهان به ندرت هم تلویزیون در یکی از دوتا شبکه‌‏ای که داشت قسمتی از سیرک را پخش می‏‌کرد که بلاشک و بدون حرف پیش، قسمت غیرجذاب و بی‏مزه و مزخرفش بود و تا می‏‌آمد دلقک سیرک برنامه‌‏اش را شروع کند، مجری شبکه می‏‌آمد روی صفحه تلویزیون و از ما تشکر می‏کرد که با آنها همراهیم!

اینکه گفتم سیرک، تفریح پولدارهای باکلاس بود، دروغ نبود، اما تمام راست هم نبود چون در عالم واقع و بیرون از چادر گرد و رنگارنگ سیرک، دلقک‌هایی بودند که تا دلتان بخواهد برای مردم برنامه اجرا می‏‌کردند و همه را بدون تبعیض و فرق گذاشتن می‏‌خنداندند.

مثلاً همان اول انقلاب، بازرگان که نخست‏‌وزیر شده بود اعلام کرد: این هواپیماهای اف ۱۶ و اف ۱۴ که شاه از امریکا خریده و تعدادی از آنها را هم تحویل گرفته‏‌ایم، خیلی چیز بدبو و بدرنگ و زشتی هستند و اصلاً هم آن رنگی که ما خواسته بودیم نیستند و می‌‏خواهیم همه آنها را پس بدهیم برود. پولش را هم اگر آمریکا داشت، پس بدهد اگر هم نداشت باشه بابا حالا چه قابل؟!

یا مثلاً بنی‏‌صدر که رییس‌‏جمهور شده بود، اعلام کرد که ما هیچ دفاعی از کشورمان در مقابل ارتش بعثی نمی‏‌کنیم و هرچی آنها خواستند بهشان می‏‌دهیم تا به جایش زمان بخریم. وی وقتی چشم‌های گردشده مردم را دید، توضیح داد که یعنی حتی ممکن است رژیم بعث برسد به همین مهرآباد خودمان، خُب برسد… عوضش ما کُلی زمان خریده‌‏ایم که اگر بگذاریم گران بشود می‏‌توانیم – اِ نه! اون یک چیز دیگه بود – بگذریم.

یا مثلاًتر، یک نفری که حالا مرحوم شده گفته بود که در کارهای بزرگ و پروژه‌‏های گرانقیمت کشور ممکن است مبلغی هم اختلاس شود یا توسط مدیران پروژه در محلی غیر از آنجایی که باید، هزینه شود! خُب اینکه طبیعی و عادی و معمولی و خیلی هم خوب است و موجب انگیزش مدیران است و اصلاً چراکه نه؟!

الان که امروز است، خیلی چیزها گسترده و جهانی شده و دیگر محدود به مرزهای جغرافیایی نیست و یکی از همین چیزها که جهانی شده، دلقک‏‌ها هستند. یعنی همین دلقک‌ها که عرض کردم بدون دریافت بلیط مردم را می‌‏خندانند، حوزه فعالیت‌شان را جهانی کرده‌‏اند. مثلاً همین موهَویجی خودمان، ترامپ! خیلی باحال است! همین الان که من دارم با شما اختلاط می‏کنم، بیشتر از دوهفته است که دولت فدرال آمریکا را تعطیل کرده تا بروند و اوقات فراغتشان را جای دیگری پُرکنند تا وقتی که مجلس سنا پول بدهد ترامپ برود مرز مکزیک را دیوار بکشد. دیدی؟! دیدید چه دلقکی است؟ یا مثلاً خیلی شیک و مجلسی آمد امضای روانی خودش را انداخت پای لغو برجام و هر معاهده جهانی دیگری که آمریکا تویش بود. طرف‌های دیگر برجام هم که گفتند اصلاً هم ما از اول آمریکا را به عنوان نخودی آورده بودیم توی بازی و این بازی اون بازی نیست و هر بازی این بازی نیست و اصلاً این بازی نیست و…

از اون بامزه‌‏تر و خنده‌‏دارتر و بهتر و جالب‏‌تر و رایگان‏‌تر و مفت‏‌تر، این مجمع نمی‌‏دانم چی‏‌چیِ سازمان ملل است که برداشته عربستان سعودی را گذاشته بالای کمیته حقوق‏‌بشر!