آورده‌اند در سنه ۱۸۵۶ میلادی که کافی و نسکافی مد نبود، نبرد سختی بر سر چای، میان چین و بریتانیا در گرفت. دولت بریتانیای حیلت ساز، رفت بیخ گوش هندی‌های رمانتیک و کرد آواز که کشت خشخاش در بلاد هند بسیار ستوده و امتناع از آن نکوهیده، تا از تاجران چین چای اعلا بستاند و جای نقره و زر و سیم گران، تریاک هندی کند در پاچه آن رهگذران. روزها گذشت و گشت تریاک، قوت غالب چینیان و رخسارشان ترسناک. روزی پادشاه چین غافل و آسوده حال، از معبری شد روان و رعیت خویش دید چنان پیک‌نیک و وافور به دست و خمار و افتاده حال. وی که بر کرده خود شد آگاه، برآشفت و نعره‌ها سر داد لیکن گریبان ندرید چون در معبر زن و بچه مردم نشسته بودند. پادشاه که نتوانسته بود گریبان خود را بدرد برای پاره کردن مجوز صادرات چای به اروپا، شد دست به کار و بلاد اروپایی از دست چین شد شکار. بریتانیای کبیر که گستاخی بلاد آسیا نمی‌رفت در کَتش، به خشم آستین بالا کشید و درآورد از تن، کُتش.