راه راه : من از رژیم هیچوقت خاطره ی خوشی نداشتم
مخصوصا آب کرفس و آبلیمو خوردنش را.. ولی خب مجبور شدم.

همه کارشان با اجبار است وگرنه قرار بود با همان دیوار نویسی ها و قر و قمه ی بچه ها رژیم ساقط شود و ۲۲ بهمن را ما جشن بگیریم نه اینکه رژیم دوباره همه را به خیابان بکشد و پاک خیط شویم.

اگر نمی رفتم صفحه ی دوم شناسنامه ام را آب می ریختند که مرکبش خیس شود و نتوانم ازدواج کنم. رژیم خیلی آبکی است. آب و برق و گاز را هم قطع کرد. رژیم با نامردی برق را قطع کرد وگرنه یک اتوی دیگر تا براندازی فاصله داشتیم.

مصاحبه و تصاویر باورنکردنی تلویزیون هم از اسمش پیداست که باور نکردنی ست. رژیم خیلی جِر می زند. مگر می شود طبق آمار ها بیش از ۱۹۸درصد از مردم برای براندازی به خیابان بریزند و بعد خیابان ها اینطور سرریز شود؟

رژیم خیلی کلک بود. تمام مسیر راهپیمایی را داروخانه و بانک و کبابی و فلافلی و پارک گذاشته بود و به مردم پول و غذا و دارو میداد.

کار حتی از درخت و اتوبوس هم گذشته بود و رژیم تخم شربتی خیس شده در خیابان ها ریخته بود تا تصاویر هوایی اش پر از جمعیت نشان دهد.
من تا آخرین لحظه هم با مقاومتی اشرف نشان در آپارتمانم مانده بودم که ناگهان رژیم در زد و انگشتم را لای در گذاشت و گفت برو… من هم رفتم چون تهدیدشان جدی بود.

اما خوشحال شدم. تمام خیابان های نیویورک از وال استریت گرفته تا گلداستریت و واتر استریت هیچ خبری از راهپیمایی نبود.