فرض کنید که یک هارد ۲ ترابایت به دوستتان داده‌اید تا در آن فیلم‌های روز دنیا بریزد. فیلم می‌ریزد اما از دادن آن به شما امتناع می‌ورزد و می‌گوید «پول بده تا بدمش». شما با خود می‌گویید «نامرد، ۲ ترا فیلم ریخته و نمیدتش بهم». چقدر عذاب دهنده است. از سویی شوق فیلم دیدن و از سوی دگر کار دوستتان. قطعاً آتش میگیرید.

 قضیه‌ی دوربین‌های آژانس انرژی اتمی نیز همین است. ما دوربین را نصب می‌کنیم، فیلم‌ها را نمی‌دهیم و می‌گوییم پول بدهید تا فیلم بدهیم. این کار باعث عذاب طرف مقابل است. خیلی حالشان بد می‌شود. اصلاً بهترین استراتژی همین حالگیریست. حتی بیشتر از رفع تحریم حال می‌دهد. در تعجبم از کسانی که می‌گویند چرا ما فقط پذیرنده‌ی شروط طرف مقابل شده‌ایم و آنها به تعهدات خود پایبند نیستند. سوای بحث اثبات حسن نیت، ما داریم حال می‌گیریم و همین حال گیری‌هاست که دل ملت را خنک می‌کند حتی بیشتر از کاهش قیمت و افزایش ارزش پول ملی چون اصولا ملت ما ملت حالگیریست. مثلاً طرف پولش را خورده و مالباخته می‌گوید «یک پدری از او در بیاورم». پس توافق با آژانس هم عقلانی است و هم بر مبنای ذات ملی ما. لطفاً نق نزنند آنانکه ملت را به این حال و روز انداخته اند.