فرشته آرزوها: خب، آرزوی امسال؟

انسان اول: پارسال خانه خواستم، گرفتم. امسال همان خانه مثل قوطی کبریت است. لطفاً یک ویلا با استخر و باغ پرتقال.

فرشته: (می‌نویسد) خانه‌ی قوطی کبریتی ارتقا یافت به ویلا. اگر همین‌طور پیش بروید، سال بعد کاخ سفید می‌خواهید.

انسان دوم: من پارسال شوهر خوب خواستم. خدا داد. حالا فقط یک آپدیت لازم است: کمی شبیه بازیگر محبوب شود یا دست‌کم بلد باشد ظرف‌ها را بشوید بدون اینکه کف آشپزخانه شبیه سد کرج شود.

فرشته: (با خنده) نسخه‌ی جدید شوهر: «مدل ظرف‌شوی ۲۰۲۵».

کودک: من پلی‌استیشن گرفتم. امسال اینترنت می‌خواهم که وسط بازی قطع نشود و یک ربات که تکالیف مدرسه را انجام دهد.

فرشته: (زیر لب) ربات برای تکالیف؟ پس معلم‌ها باید دعا کنند شما آرزویتان برآورده نشود!

انسان سوم: ماشین دارم اما اگر خودش رانندگی کند، من فرصت دارم در ترافیک تخمه بشکنم.

فرشته: چه عالی، ترافیک به سالن سینما تبدیل می‌شود. فقط جای پاپ‌کورن خالی است.

انسان چهارم: یخچال دارم، ولی اگر خودش پر شود، دیگر نیازی به صف فروشگاه نیست.

فرشته: (می‌نویسد) یخچال خودکار… خوب است، فقط امیدوارم خودش نصف شب هوس نکند خوراکی‌ها را بخورد!

جمع آدم‌ها: خب، مگر این شب برای همین نیست؟ هر سال کمی خیال تازه، کمی آرزوی متفاوت.

فرشته: (دفتر را می‌بندد) بله، شما هر سال فهرست بلندتری می‌آورید. من هم هر سال قلمم را تیزتر می‌کنم. راز این شب همین است: آرزوها تمام نمی‌شوند، فقط مدلشان عوض می‌شود… مثل گوشی‌های هوشمند، هر سال یک نسخه جدید!